Column Câthy – Solliciteren

Het is alweer bijna drie maanden geleden dat ik terug ben gekomen uit Tanzania en helaas ben ik ook al ruim drie maanden op zoek naar een nieuwe baan. Nu heb ik absoluut geen spijt van mijn beslissing om wat goeds te doen voor de mensheid, maar mijn über positieve houding na het opgeven van mijn baan en appartement vorig jaar is toch ietwat sceptischer geworden.

Thuis zittend op de bank speur ik het internet af naar nieuwe vacatures en schrijf ik veel, heel veel sollicitatiebrieven, waarbij ik natuurlijk bij elke vacature zo enthousiast mogelijk probeer te doen. Een half miljoen werklozen zijn er op het moment en daar ben ik er dus één van.

Gelukkig is het niet helemaal uitzichtloos, want er zijn mondjesmaat nieuwe vacatures en ik ben ook al verschillende keren uitgenodigd op gesprek. Per fysio-vacature reageren er gemiddeld 40 mensen, werkgevers hebben het voor het uitkiezen en kunnen heel kieskeurig zijn. Afgewezen worden is nooit leuk, maar de kans is gewoon groot dat er net iemand bij zit met een betere aanvullende opleiding, twee jaar meer ervaring of die dichterbij woont. Ik heb mooie dingen op mijn CV staan, waaronder ook mijn vrijwilligerswerk voor de diabetesvereniging en hoewel dat heel goed staat, roept dat ook vragen op. Dus naast van die vreselijke vragen als ‘Waar zie jij jezelf over vijf jaar?’ en ‘Waarom moeten we jou aannemen?’, krijg ik ook regelmatig de vraag hoe ik bezeild ben geraakt bij de diabetesvereniging.

In het begin vond ik het vervelend om die vraag te moeten beantwoorden, want dat betekend dat ik op mijn eerste gesprek meteen moet vertellen dat ik zelf diabetes heb. Je wil je nieuwe werkgever toch niet afschrikken met een chronische ziekte, zeker als ze toch keus te over hebben. Gelukkig kan ik er heel bevlogen over vertellen en men ook wel kan overtuigen dat het mij nergens in belemmerd. Maar het voelt toch alsof je jezelf meteen moet verdedigen tegen nog niet genoemde vooroordelen. Alsof ik minder hard kan werken dan mijn collega’s, of vaker ziek ben en enorm enge hypo’s heb. Terwijl ik juist een enorme bewijsdrang heb om te laten zien dat ik net zo goed, misschien wel beter ben.

Gelukkig werk ik in de zorgsector, want er is vaak veel begrip voor mijn diabetes en het wordt soms zelfs als een extraatje gezien. Veel fysiotherapiepraktijken hebben tegenwoordig doelgroepentraining voor mensen met een chronische ziekte en vinden diabetes een lastige doelgroep. Iemand met veel kennis en ervaring in diabetes, al ben ik een type 1, hebben ze dan ineens graag erbij. Zagen meer werkgevers diabetes maar als voordeel…