Column Câthy – Fases van rouw

Bij het hebben van een beperking of aandoening komt automatisch de acceptatie ervan om de hoek kijken. Dat kan nogal een dingetje zijn, want voordat je daar bent aangekomen, doorloop je over het algemeen de fases die er aan vooraf gaan; boosheid, ontkenning, onderhandelen en depressiviteit.

Je hoort het goed, de vijf fases van rouw ooit omschreven door professor Kübler-Ross zijn zeker bij de diagnose type 1 diabetes ook van toepassing.

Niet iedereen ervaart alle fases even heftig; sommige mensen doen fases tegelijk of slaan er één over, maar er zijn ook genoeg mensen die in een fase blijven hangen. Ik vraag mij wel eens af of veel type 1 diabeten ook halverwege blijven hangen in zo’n fase. Om mij heen zie ik namelijk een hoop boze, gefrustreerde en verdrietige diabeten, plus daarbij een hoop van die types die hun kop in het zand steken. Als-ik-doe-alsof-het-er-niet-is,-is-het-ook-niet-mijn-probleem-types. Hoewel ik het wel begrijp, zal ik eerlijk bekennen dat ik toch een beetje moeite heb met me te verplaatsen in deze types.

Dat komt ook omdat ik zelf geen last heb van boosheid, ontkenning of verdriet over het feit dat ik ziek ben, of anders ben dan anderen. In mijn ogen ben ik ook niet anders, ik heb alleen een pomp en doe heel hard mijn best om daarmee zo goed mogelijk voor alvleesklier te spelen. Een rol die ik niet altijd perfect uitvoer, maar die ik wel zo goed mogelijk probeer in te vullen. Ik geef me helemaal over aan mijn rol als alvleesklier en ik probeer te blijven leren; alles om er voor te zorgen dat ik een leuk en normaal leven kan leiden.

Uiteraard kan ik ook gefrustreerd worden over het feit dat ik het niet altijd onder controle heb en dat ik faal met hoge en lage bloedsuikers tot gevolg. Gillen, stampvoeten en huilen hoort daar allemaal bij. Maar aan het einde van de rit ben ik nooit boos (ook nooit geweest) op het feit dat ik diabetes heb, ik ben alleen maar boos op het feit dat het op dat moment even niet meer lukt. Daar zit denk ik de truc. Dat ik diabetes heb is een feit, daar ga ik niets aan veranderen en het is ook niet mijn schuld, maar pure pech. Daar zal ik het mee moeten doen en uiteindelijk ben ik zelf verantwoordelijk om er het beste van maken. Ik vind het dan ook zonde van mijn energie om mijn ziekte te verbergen, er boos op te zijn of mij slachtoffer te voelen van de situatie.

Normaal geef ik geen ongevraagd advies in mijn columns, maar deze doorgewinterde diabeet wil jullie toch wat meegeven: ga door al die fases heen en voel je flink ellendig, maar probeer altijd bij het eindstation te komen. Je zal zien dat je door het accepteren ineens tot nieuwe inzichten komt. En hoewel je chronisch ziek bent en diabetes nou niet bepaald een feest is; pas je diabetes aan je leven aan en niet andersom!