Column Câthy – Lekker omslachtig

Op het moment ben ik aan het wisselen van diabetesverpleegkundige en internist en hoewel ik nog geen afspraak heb gehad, heb ik nu al een beetje spijt. Sinds mijn verhuizing vind ik veertig minuten rijden voor bezoeken aan het ziekenhuis wel erg ver en daarbij is er een academisch ziekenhuis nu op vijftien minuten van mijn huis. Praktischer leek mij zo en misschien ook wel goed om af en toe te wisselen.

Mijn internist had netjes een verwijsbrief voor mij geschreven, dus ik bel naar de poli om een afspraak te maken. Of ik de verwijsbrief wilde faxen… Mailen was erg onhandig en ik kon de verwijsbrief niet meenemen naar mijn eerste afspraak zei de mevrouw aan de telefoon. Omdat ik de volgende dag vrij was dacht ik, ik ga gewoon langs, kan ik meteen zien hoe het daar aan toe gaat. Nou dat was een succes.

Na veel zoeken vond ik de afdeling op de derde etage en werd ik verbaasd aangekeken dat ik met mijn verwijsbrief bij de balie stond. “Ik wil graag een afspraak maken.” Dat bleek heel ingewikkeld, want ik had me toch echt eerst op de begane grond moeten inschrijven als patiënt. Voor al mijn vragen over de gang van zaken leek ze niet echt het geduld te hebben, maar ik heb toch enkele antwoorden kunnen afdwingen. Uiteindelijk sloot ze af met: “Als u bent ingeschreven gaan de internisten uw verwijsbrief bekijken en dan krijgt u een brief thuis gestuurd met de afspraak.” Ik vroeg verbaasd of ik niet alvast even kon doorgeven wanneer ik wel en niet kan, aangezien ik gewoon een baan heb, maar dit was veel te simpel en mij werd nogmaals medegedeeld dat ik de brief moest afwachten. Het is toch bezopen dat ik een brief krijg, dan vervolgens hoogstwaarschijnlijk niet kan en vervolgens zelf weer moet gaan bellen voor een nieuwe afspraak. Zuchtend heb ik mijn verwijsbrief achter gelaten en heb ik de lift weer naar beneden gepakt.

De mevrouw die mij ging inschrijven begon ook meteen te protesteren, want ik had geen afspraak. Volgens het protocol moest ik eerst een afspraak hebben en dan kon ze me pas inschrijven als patiënt in het ziekenhuis. Ik begon een beetje mijn geduld te verliezen, maar heb op mijn meest rustige toon verteld dat mij boven het omgekeerde was medegedeeld. Gelukkig deed de inschrijf-mevrouw niet erg moeilijk en heeft mij ingeschreven. Ik krijg een super hip pasje met een foto. De foto werd a la minute gemaakt en omdat ze niet even had gezegd dat ze hem ging nemen sta ik er nu super charmant op.

Vandaag, een week later, lag dus eindelijk de brief op de mat en zoals verwacht hadden ze een dag uitgezocht waarop ik gewoon moet werken. Meteen maar even gebeld om de afspraak te verzetten. Ik werk onregelmatig en daardoor komt het vaak voor dat ik doordeweeks een dag of ochtend vrij ben. Echter was ik blijkbaar ingedeeld op een speciaal soort spreekuur dat alleen op vrijdagen van 13:00 tot 16:00 is. Wat voor soort spreekuur dit is, werd mij niet duidelijk van het gesprek, want de receptioniste draaide er een beetje omheen. “De artsen hebben iets gezien in dokterstaal in uw verwijsbrief waardoor u in aanmerking komt voor dit spreekuur met iemand van het diabetesteam.” Omdat mijn bloed een al licht begon te koken en ik geen zin had om als een onnozele behandeld te worden, heb ik haar meteen gezegd dat ik zelf medisch geschoold ben, weet wat er in de brief staat en niet snap wat precies het probleem is. Ik ben een normaal ingestelde type 1 diabeet die een afspraak wil met een diabetesverpleegkundige. Nog steeds kon ze me niet uitleggen waarom ik niet op een andere dag een afspraak kon maken en ook niet met wie ik dan precies een afspraak heb. Uiteindelijk heb ik de moed opgegeven en heb ik nu een nieuwe afspraak ergens halverwege februari op het speciale spreekuur. Ze hebben heel wat goed te maken in februari, want als ze niet tegen zelfstandige en mondige patiënten kunnen ben ik sowieso aan het verkeerde adres. Wordt vervolgd.