Column Câthy – Aan de bril

Op mijn werk bij Eurotransplant komen de donormeldingen en updates binnen op een groot scherm. Hier begon ik voor het eerst te merken dat ik soms de verschillen niet helemaal goed zag tussen vijven, drieën en achten. Meestal was mijn bloedsuikermeter het eerste wat ik erbij pakte, want slecht zien is bij mij één van de eerste tekenen van een hypo. Maar nee geen hypo, gewoon een keurige waarde tussen de 4 en de 10. Vervolgens heb ik elke keer mijn schouders opgehaald en gedacht ‘Het zal dan wel.‘ Pas toen ik dit ritueel voor de zoveelste keer herhaalde op mijn werk en ik ook merkte dat het aan het einde van de dag erger werd, ging er een belletje rinkelen.

Dus enige dagen later wandelde ik bij een willekeurige opticien naar binnen. Nog nooit heb ik een bril of lenzen gehad, dus ik voelde me daar niet erg op mijn gemak. Aan de vriendelijke jongen achter de balie legde ik mijn probleem uit, inclusief dat ik diabetes heb en hij vroeg meteen of ik soms ook het gevoel had dat dingen en letters veraf ‘dansen’. Warempel dat was inderdaad waar en zonder verdere tekst en uitleg had ik een half uur later een afspraak bij de opticien.

Eerst moest ik in verschillende apparaten kijken naar stipjes en kleurtjes, werden er foto’s gemaakt en schrok ik me rot toen ze mijn oogdruk ging meten. Voor de bril-lozen onder ons: er wordt dan een beetje lucht in je oog geblazen door het apparaat en dat is een heel vervelend gevoel. Daarna mocht ik mee een kamertje in en kreeg ik een apparaat met ‘glaasjes’ voor mijn neus. Ik moest cijfertjes lezen, zeggen of iets duidelijker of minder duidelijk werd en weer naar kleurtjes en stipjes kijken. De uiteindelijke conclusie was dat ik toch wel duidelijk een bil nodig had en wel voor – 1 rechts en – 0,75 links. “Je reageert goed op de glaasjes”. Daar schrok ik toch wel even van, want in het verleden was mij verteld dat ik uitzonderlijk goed zag, tot wel 130%. Dit zou nu maar de helft zijn.

Eerst maar eens langs bij mijn internist. Je gaat je toch afvragen of die voor mijn gevoel snelle achteruitgang van mijn ogen misschien een complicatie is van 23 jaar diabetes. Retinopathie komt heel veel voor bij type 1 diabeten, want daar had ik me laatst nog voor een artikel helemaal in verdiept. Maar er is natuurlijk ook nog gewoon een mogelijkheid dat ik gewoon al een tijdje een bril nodig heb en het nu pas begin te merken. Volgens de internist had ik niet de klachten die bij retinopathie horen, maar ze stuurde me voor de zekerheid toch nog door naar de oogarts.

Zo zat ik weer een week later bij de oogarts. Net als bij de opticien moest ik oog voor oog letters lezen en door ‘glaasjes’ kijken. Verschillende apparaten passeerden de revue, ze maakte foto’s en ze legde uit waar ze allemaal naar keek. Als finale kreeg ik de welbekende druppels die je pupillen heel groot maken en keek ze met felle lampen in mijn ogen. Haar oordeel: geen complicaties, gezonde ogen, klein beetje sterkte nodig.

Nu ligt er dus thuis een briefje met haar metingen en hiermee moet ik komend weekend weer naar de opticien om nogmaals te laten meten en serieus een bril te gaan uitzoeken. Hoewel ik het wel een teleurstelling vind dat ik ‘oud’ word, ben ik wel opgelucht dat ik nog steeds geen complicaties heb. Tegenwoordig is een bril zelfs helemaal hip, dus ben ik straks weer helemaal bij de tijd en kijk ik hopelijk ook een stuk helderder de wereld weer in.