Gastcolumn Lois – Schaatsen

Op het moment dat diabetes bij mij werd geconstateerd was ik fanatiek aan het atletieken. Daarnaast was ik net begonnen met schaatsen, want ja, elke Hollander moet op ijzers kunnen staan. Al heel snel vond ik het schaatsen veel leuker worden en vooral in het shorttracken had ik onwijs veel plezier. Toen ik op 13-jarige leeftijd gevraagd werd voor de gewestelijke shorttrack selectie heb ik het atletiek gelaten voor wat het was en zijn in een aantal jaar de trainingsuren voor het shorttrack opgebouwd.

Toen ik net een week 17 was, ben ik verhuisd naar Heerenveen, daar zat namelijk Jong Oranje gevestigd en ik had een uitnodiging voor deze selectie ontvangen. Onwijs gaaf, 6 dagen per week, 2 tot 3 keer per dag trainen, dat is wat ik wilde! Maar dit hield in dat ik aan de andere kant van het land op mezelf ging wonen, dat ik voor mezelf moest zorgen, maar vooral kwam ik mijn diabetes tegen!

Thuis, in mijn veilige omgeving, ging het altijd prima. Ik had nooit moeite met mijn diabetes, vanaf het moment van constateren pikte ik het goed op, deed wat ik moest doen en liet dit ook aan iedereen zien. Nee ik schaamde mij niet voor mijn diabetes! Wat ik wel altijd fijn vond, was het vangnet dat mijn ouders vormden. Na een zware training konden mijn ouders mij ’s nachts prikken indien nodig of hielpen ze als ik er om vroeg.

Maar toen zat ik opeens 7 dagen per week in Heerenveen, heel stoer vond ik dat en ik dacht ook echt dat ik er klaar voor was. We trainden super hard en veel, en daar kwam ik mijn diabetes dan ook wel eens tegen. Een hypo, waardoor ik de training niet af kon maken, hoofdpijn door een nachtelijke hypo en het idee dat ik altijd vermoeider was dan de rest door mijn diabetes. Dit was al vervelend, maar dat niemand dit door had en ik naar mijn gevoel geen steun kreeg maakte het pas echt zwaar. Mede hierdoor kon ik mezelf niet zijn en had ik het idee dat ik de controle kwijt raakte.

Die controle wilde ik terug en vond ik, alleen wel op een foute manier. Het sloop er heel langzaam in, ik dacht weer ergens controle over te krijgen door mijn gewicht te beheersen, een belangrijk punt voor topsporters, maar dit lukte niet op een normale manier. Vanaf dat moment sloeg ik af en toe een bolus (insuline toediening) over, hierdoor ging uiteraard mijn bloedsuiker erg omhoog en verloor ik gewicht, ik ontwikkelde mijn eigen eetprobleem. Dat dit allemaal vocht was, drong op dat moment niet tot mij door. Net zoals dat het niet tot mij door drong dat mijn prestaties alleen maar minder werden als ik die nacht daarvoor een bloedsuiker van 33 had gehad. Om het te compenseren had ik veel hypo’s, hierdoor is mijn HbA1c ook nooit boven de 9 geweest, toch verloor ik mezelf erin.

 

Ik zat in mijn eigen wereldje, waarin ik het gevoel had dat het echt werkte, maar het er verder met niemand over had. Niet met mijn ouders, mijn vrienden, maar ook niet met mijn trainer, die ik toch 30 uur per week zag. Prestaties werden verwacht, door mijn trainer en door mijzelf, maar in deze situatie was dit totaal niet mogelijk, en werd ik vooral ongelukkig van het trainen en mijn diabetes. Hetgeen waarvoor ik in Heerenveen zat en mij juist gelukkig zou moeten maken.

Dat het nooit helemaal mis is gegaan, beschrijft mij misschien ook weer goed, ik wilde hier dan uiteindelijk ook een positieve les uithalen. Aangezien ik niet het idee had dat ik binnen de bond hulp zou kunnen krijgen, ben ik zelf op zoek gegaan naar een sportpsycholoog. Samen met hem kreeg ik de controle over mezelf terug en kon ik eten en diabetes naast mij neerleggen.

Ondertussen woon ik weer in Zuid Holland, in Heerenveen was ik klaar. Dat ik dit een volgende keer heel anders aan zal pakken staat vast, maar uiteindelijk heeft het mij wel een stuk sterker gemaakt. En dat is dan ook de les die ik eruit kan halen, alleen ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen gezondheid en die heb ik gelukkig zelf weer helemaal in de hand!

 

Even voorstellen:

‘Mijn naam is Loïs, ik ben 20 jaar oud, studeer HBO Verpleegkunde en heb sinds mijn 11^de diabetes.‘ Lois is ook actief als ambassadeur van de Bas van de Goor Foundation en traint nog steeds fanatiek.