Juf heeft de snoepziekte – Hoofdstuk 11 & 12
11.
Als een collega zegt: ‘Maak je maar niet druk om je klas hoor, dat loopt allemaal wel’. Denk ik alleen maar: ‘klas? Welke kinderen zaten er ook alweer in mijn klas?’ Het werkend leven is nog zo ver weg, in mijn hoofd is er nog geen plekje vrij voor werk. Mijn hoofd zit nog vol met moe zijn, slecht zien, buikpijn, koolhydraten tellen, suikerwaarden, insulinepennen en allemaal andere nieuwe rituelen. Ik vraag me serieus af hoe ik hier ooit bij kan gaan werken! Het is een hele dagtaak alles goed te laten verlopen.
Als ik voor het eerst bij mijn ouders ga eten, uit zich het volgende probleem aan; hetgeen wat ik mee moet nemen, dat waren altijd mijn mobiel en mijn sleutels, past niet meer in mijn jaszakken. Ik zal aan een handtasje moeten. Voor de meeste vrouwen misschien niet zo rampzalig, maar wel voor mij. Ik die het tot nu altijd heeft gepresteerd te kunnen stappen met mensen die zo lief waren mijn geld en sleutels in hun tasje te stoppen, zodat ik vrij in mijn jurkje vrolijk rond kon dansen en vakantie te kunnen vieren met een vriend die zo lief was mijn portemonnee en zonnebrand in een rugzak te vervoeren, zodat ik in mijn korte broek vrolijk rond kon wandelen door een mooie stad. En nu word ik gedwongen dat zelf te gaan doen…! Mijn omgeving lijkt dit feit het grappigste van mijn nieuwe diabetesleven te vinden. Helen moet aan een handtasje, het werd wel eens tijd!
12.
Door alle kinderen, ouders en collega’s word ik gelukkig niet vergeten. De stroom aan tekeningen, briefjes, knutsels en cadeautjes is een nederige les voor mij om zelf ook eens wat attenter te worden, want het is toch een super fijn gevoel om elke dag een kaartje in de brievenbus te vinden met lieve, opbeurende woorden erop. Vooral het feit dat ik in het ziekenhuis heb gelegen, maakt veel indruk op de kinderen. De ene getekende juf Helen in een ziekenhuisbed kijkt nog zieliger dan de andere. En ja, dankzij het inspirerende thema ‘ziekenhuis’ komen er ambulances, traumahelikopters, rode kruizen, serieus kijkende dokters, lange naalden en doosjes vol vrolijk uitziende pilletjes voorbij. Ze hebben er duidelijk wat van geleerd zullen we maar zeggen!
Langzaam begin ik weer na te denken over mijn werk. Mijn ogen zijn gewend aan lagere waarden, dat is al een heel goed begin! In de bibliotheek ga ik op zoek naar een prentenboek voor kinderen waar diabetes op een kindvriendelijke manier aan bod komt. Ik ben ondertussen ook al 5 maanden thuis.
ééndiabetes 