Columniste Esther over haar zwangerschap

Het begon allemaal op Koningsdag. Terwijl mijn schoonmoeder op ons zoontje paste, zaten mijn man en ik onze ‘rommel’ te verkopen voor de deur. Er liepen allemaal gezinnetjes met (bijna) 2 kinderen langs en ik besefte opeens dat ik ook weer een baby wilde. ‘Ik wil nog een kindje!‘ zei ik. ‘Ik ook!’ zei hij. En zo werd het officieel: wij willen een tweede kindje!

Dus, zoals je doet als je diabetes hebt, belde ik het ziekenhuis op om die kinderwens kenbaar te maken. En ik vertelde meteen mijn dilemma: dat ik geen idee heb hoe ik het moet gaan doen. Eerlijk is eerlijk: een zwangerschap is sowieso vermoeiend, maar met diabetes is het extra hard werken. Tijdens mijn vorige zwangerschap kon ik vrij nemen wanneer ik wilde, maar nu ben ik gastouder en dus ZZP-er: geen werk = geen inkomen. En dat inkomen hebben we nu eenmaal wel nodig! Hoe ga ik dat doen? En hoe werkt dit ziekenhuis? De vorige keer woonden we in België waar dingen anders geregeld zijn dan hier in Nederland (we zijn een jaar geleden teruggekomen).

Met dat telefoontje werd het hele circus in gang gezet: de verpleegkundige die de zwangerschappen opvolgde zou een sensor voor me aanvragen. Want mijn HBA1c moest omlaag. Tja, dat wist ik. En ik kon een afspraak maken met een gynaecoloog om praktische dingen door te spreken. Dat wilde ik dus graag. Ik maakte een afspraak voor dinsdagmiddag en kreeg daarna nog twee telefoontjes van ouders, of ik die middag op hun kinderen kon passen…

En zo liep ik vandaag met drie kinderen onder de twee jaar, door de stromende regen, naar meneer de gynaecoloog (ik vraag me nog steeds af waarom mannen gynaecoloog worden). Mensen keken me een beetje raar aan in de wachtkamer: 2 kinderen (met verschillende huidkleur) in de wagen en een baby’tje in de draagzak. En dan vraagt ze bij de balie naar de arts die diabetes-zwangerschappen begeleidt. Ik zag ze denken: ‘Ze zou toch niet weer zwanger zijn?‘ Ik moest lachen in mezelf en werd na 5 minuten al naar binnen geroepen. Ik legde uit waarom ik er was en wat ik graag wilde weten. Hij kon er heel kort over zijn: ‘Als alles goed gaat, kom je hier niet vaker dan iemand zonder diabetes.‘ Ik bleek wel extra echo’s te krijgen (maar dat vindt geen enkele aanstaande moeder erg!), naar een academisch ziekenhuis te moeten voor de 20-weken echo en ingeleid worden voor de 38^e week. ‘Maar geen wekelijkse hartfilmpjes zoals in Brussel?‘ vroeg ik. Nee, daar zag hij het nut niet van in.

Het blijkt hier allemaal wat makkelijker te gaan en daar ben ik maar wat blij mee. Want op deze manier moet het te combineren zijn met mijn ondernemerschap en daar ben ik erg blij mee!

Ik ben gerustgesteld! Maar het is allemaal nog steeds spannend. Elke zwangerschap is spannend en diabetes geeft daar nog een extra dimensie aan. Maar ik weet ook dat het me zal lukken. En vooral dat het resultaat elk harde werk dubbel en dwars waard zal zijn. Over twee weken krijg ik de sensor en hopelijk gaat me dit helpen om mijn gemiddelde snel omlaag te krikken en groen licht te krijgen. En intussen blijf ik jullie zo af en toe op de hoogte houden van dit hele avontuur!

Over de schrijfster:

Ik ben Esther, 28 jaar en heb al 16 jaar diabetes. Ik ben getrouwd, moeder van een jongetje van 1,5 jaar en werk als gastouder. Ideaal, zo kan ik fijn bij mijn eigen kindje thuis blijven en ook nog werk doen wat ik leuk vind! Ik zou graag zwanger willen worden van een tweede kindje en op deze site zal ik regelmatig stukjes plaatsen over (de voorbereiding op) het zwanger zijn in combinatie met diabetes.