Column Câthy – Rijbewijs rompslomp

Volgend jaar januari verloopt mijn rijbewijs en ik volg maar braaf alle adviezen op: ik ben nu al bezig met verlengen. Ik kan me er eerlijk gezegd niet veel meer van herinneren wat ik allemaal heb moeten doen om goedgekeurd te worden tien jaar geleden, maar dit komt denk ik voornamelijk omdat het slagen op zichzelf ook al een enorme uitdaging was. Vier keer maar liefst had ik nodig om dat papiertje (ja ik heb nog steeds heel ouderwets een papiertje) te krijgen. De laatste keer zat ik gedrogeerd achter het stuur (lees: kalmeringstabletten van de huisarts), want ik was gewoon te zenuwachtig. Maar na een jaar ploeteren, zweten, vooral betalen, maar wel doorzetten, had ik toch eindelijk mijn rijbewijs. En diabetes had ik toen ook al veertien jaar.

Nu moet ik met vierentwintig jaar diabetes voor de eerste keer verlengen en maak ik eigenlijk voor het eerst bewust de hele mallemolen mee. De vorige keer is het allemaal langs me heen gegaan en ik hoop stiekem dat het dit keer ook gewoon een eitje is. Ik heb mijn diabetes prima onder controle, mooi HbA1c en ik voel mijn hypo’s aankomen. Mijn internist denkt er gelukkig net zo over, dus de enige die we nog moeten overtuigen is het CBR.

Het hele feest begint met het downloaden van de beruchte ‘Eigen Verklaring’. Hij is niet verplicht, maar toch een soort van wel. Dus betalen we vijfentwintig euro uit eigen zak om een pdf te kunnen downloaden, waar de enige vraag die ik met ‘Ja’ hoef te beantwoorden de volgende is: “Wordt of werd u behandeld voor inwendige ziekten als suikerziekte, hart- en vaatziekten, verhoogde bloeddruk, nierziekte of longziekte? Of hebt u een hart- of vaatoperatie ondergaan?” Daar mag mijn internist haar handtekening er onder zetten.

Ik zou me kunnen storen aan het feit dat ik vijfentwintig euro moet betalen om te bewijzen dat ik verantwoordelijk genoeg ben om auto te kunnen rijden of het feit dat dit nogal een rompslomp is. Maar ik erger me op het moment meer aan de term ‘suikerziekte’. De behandeling van diabetes is de afgelopen jaren zo veel verbeterd en instanties die moeten beoordelen of je ergens ‘geschikt’ voor bent, lijken helaas enorm achter te lopen en nog gedateerde informatie te hebben. Voor mijn gevoel blijkt dit alleen al uit het feit dat ze deze, in mijn ogen, ouderwetse term nog gebruiken. Nu zal ik niet te veel mijn beklag doen hier, want mijn formulier moet ik nog opsturen.

Het ligt nu allemaal bij mijn internist, die ik gelukkig kan mailen en ik vorige maand nog gezien heb. Met haar handtekening en opmerking dat ik een keurige diabeet ben, mag het dan op de bus. En dan kan ik beginnen met wachten. Wachten op het oordeel. En dat is stom en oneerlijk, maar dat zijn helaas de regels en is helaas noodzakelijk. Het enige wat me op het moment positief stemt, is dat ik straks een pasje krijg. Ben ik ook eindelijk modern! Nu het CBR nog…