Gastcolumn Claudia – Na de diagnose

Ik denk dat ik, net als alle andere diabetespatiënten, mijn eerste dag met deze ziekte nooit meer vergeet. Het was maandag 7 april 2014, de verjaardag van mijn moeder. Ik had een druk weekend van feestjes achter de rug en had tot mijn spijt, geen ruimte kunnen vrij maken om te leren voor mijn tentamens. De dagen erop zouden flink blokken worden en ik moest mijn moeder nog bellen om haar te feliciteren. Het bezoekje aan de huisarts moest maar even snel tussendoor. Ik had de laatste tijd veel dorst en hier en daar wat andere kwaaltjes. Best vreemd, maar ernstig kon het niet zijn. ‘Vraag meteen even over je vermoeidheid.’ Riep mijn vriend me na toen ik op het punt stond om te vertrekken. Vermoeidheid, wat een onzin. Ik heb gewoon veel slaap nodig, altijd al gehad.

Het gezicht van mijn huisarts veranderde toen ze op het schermpje van haar glucosemeter keek. Ik begon me wat ongemakkelijk te voelen. ‘Jeetje,’ zei ze en zuchtte. ‘Dit is niet goed, Claudia.’

Acceptatie

Soms vind ik het lastig, leven met die tijd- en energie-rovende diabetes. Maar, ik ben ervan overtuigd dat het niet uitmaakt wat je wel of niet hebt. Het is maar net hoe je er zelf tegenaan kijkt en er mee omgaat. Ik moet het eenmaal accepteren, want ik heb een super leuk leven en wil niet dat deze kwelling, die diabetes heet, mij in een oude zuurpruim veranderd.

Want, dat is het. Een kwelling. We kunnen er doekjes omheen binden en vriendelijk lachen naar onze kennissen terwijl we het standaard zinnetje: ‘Ach, het valt allemaal wel mee.’ eruit persen. Maar, het is gewoon niet leuk. Sinds het eerste moment dat ik weet dat ik diabetes heb, heeft het mij nooit langer dan een paar uur met rust gelaten. Als je mijn dierbare uurtjes nachtrust niet mee telt, natuurlijk. Als ik niet aan het prikken of spuiten ben, ben ik aan het eten of ben ik aan het nadenken over wat ik heb gegeten, hoeveel en wát ik ga eten, wanneer en hoeveel ik ga spuiten, hoe ik me voel, hoe hoog of hoe laag ik zou zitten, hoeveel ik ga of heb bewogen en hoeveel invloed dit alles heeft op mijn suiker. Tja, daar ben ik gewoon druk mee bezig. Al die tijd die ik nu kwijt ben, heb ik vóór die donkere dag in april aan veel leukere dingen besteedt.

Best grappig. Ik werd moe van mijn té hoge suiker door diabetes, en nu wordt ik ook geestelijk moe door mijn diabetes. Nu wil ik niet al te negatief over komen. Het is super vervelend, dat mag best gezegd worden. Maar alles heeft tijd nodig om te wennen, denk ik. Vooral voor mij is dat nu van toepassing. Ik heb immers nog maar zo kort en weet veel te goed hoe het leven is, zonder diabetes.

Discipline

Als je mij een half jaar geleden had verteld wat ik nu allemaal doe om mijn gezondheid op peil te houden, had ik je voor gek verklaard. Ik zou nooit gedacht hebben dat ik zoveel discipline zou ontwikkelen voor iets wat eerst zo onbelangrijk leek. Eten, heb ik vroeger echt onderschat. Ik at wanneer het me uitkwam en als ik er zin in had. Wanneer dit niet het geval was, gebeurde het gewoon niet. Ik was altijd het meisje, rennend voor de bus met een broodje in de hand. Make-uppend in de trein, omdat ik had gekozen om nog een halfuurtje langer in mijn bed te blijven liggen Waarschijnlijk nog half slapend van de afgelopen (stap)avond.

Als ik zo alles op een rijtje zet, kom ik tot de conclusie dat er misschien toch wel een positief puntje aan mijn diabetes is. Ik zorg nu goed voor mezelf. Ik zorg nu beter voor mezelf, want ik realiseer me dat mijn gezondheid belangrijk is. Want, ik ben ook belangrijk. Het kost me allemaal wel veel tijd, maar als ik het ook wat tijd gééf, zal ik er uiteindelijk wel aanwennen.

Hopelijk, heb ik volgend jaar een leuker cadeautje voor mijn moeder.

 

Over de schrijfster

Ik ben Claudia, een 20 jarige studente en heb sinds bijna 5 maanden diabetes type 1. Vanwege mijn liefde voor tekenen heb ik aan de kunstacademie gestudeerd en vanwege mijn liefde voor schrijven studeer ik HBO Communicatie. Deze passies combineer en plaats ik op mijn persoonlijke weblog. Op www.justallthatmatters.blogspot.nl schrijf ik over hoe ik, als jonge positieve studente, met deze ziekte leef. Daarbij vrolijk ik de boel op met mijn eigen illustraties.