Column Jasper – Ik weet niet meer hoe het was

Ik weet nog wel dat ik een aantal jaar geleden zei: “Ik denk niet dat ik kan leven met type 1 diabetes“. Even daarvoor had mijn neef de diagnose gekregen en kwam ik er achter wat het allemaal inhield.

Ik leefde een onbezorgd studentenleventje, deed veel aan sport en was dol op eten. Diabetes zou niet in mijn schema passen, ik had daar geen tijd voor. Een aantal maanden later kreeg ik zelf de diagnose en dacht mijn moeder dat mijn leven zou instorten. Ik had immers gezegd dat ik daar niet mee om zou kunnen gaan. De realiteit bleek anders, van overgangsproblemen waren nauwelijks sprake en ik weet allang niet meer hoe het was zonder type 1 diabetes.

Regelmatig lees ik verhalen over diabetes gerelateerde pijntjes, kwaaltjes of andere aandoeningen. Algemene vermoeidheid en concentratieproblemen zijn maar een kleine greep uit velen problemen voortvloeiend uit het gevecht met type 1. Of niet? Ik krab mij elke keer weer achter de oren bij een vraag:“Ik heb zo’n hekel aan diabetes! Ik stond vanochtend op en had zo’n zwaar hoofd, herken jij dat ook?”

Het antwoord is dat ik het herken. Maar, had ik dat vroeger ook niet af en toe?

Natuurlijk, mijn zware hoofd valt te linken aan diabetes als ik ’s nachts stuiterende waardes heb gehad. En ik kan mij ook voorstellen dat andere complicaties van type 1 hierop invloed kunnen hebben. Maar ik kan het toch zeker niet altijd als zondebok aanwijzen. Mensen zonder diabetes hebben toch zeker ook kwaaltjes?

Ik vind het jammer dat ik mijn gesteldheid nu niet meer kan vergelijken met die van voor mijn diagnose. Ik kan het mij gewoonweg niet meer herinneren. Ik vermoed dat ik er niet op achteruit ben gegaan, of ben ik ondertussen gewoon gewend geraakt aan mijn verslechterde fysiek? Een ding weet ik wel: zodra ik type 1 diabetes de schuld ga geven van alles, dan gaat het mijn leven bepalen. Dat kan niet goed zijn voor mijn gezondheid…