Column Inge – De beperking maakt de meester

Onlangs ben ik begonnen met mijn minor. Je minor is een verdieping op je studie. Ik heb voor KCO gekozen, wat staat voor Kunst, Cultuur en Onderzoek. Mijn minor vind plaats bij Amarant Idris, wat een zorg instelling is voor verstandelijk beperkten. Het thema waar we mee werken is: ‘In de beperking toont zich de meester‘.

We gaan leren hoe je tegen een beperking aan kunt kijken, maar vooral hoe je er mee om kan gaan. Vandaar dat we tijdens de introductiedag allemaal spellen deden waarbij we een beperking kregen opgelegd. Van gek dansen tot blind een parcours afleggen met iemand die je rondleid. Of van lijn tot lijn een afstand lopen, waarbij je maar één voet of één been mocht gebruiken. Ook deden we een spel met meubilair. We moesten chaos creëren, wat zeker lukte, aangezien we allemaal tegenstrijdige opdrachten kregen: groepje 1 moest de stoelen op de grond leggen, groepje 2 moest de stoelen stapelen etc. We werden dus op een hele speelse manier geconfronteerd met beperkingen. Door middel van een foto-opdracht kwamen we erachter dat je heel veel dingen als een beperking kunt zien.

Wat je vaak ziet, is dat mensen met een beperking zeer vindingrijk worden. Door hun “gebrek” worden ze juist beter in iets anders, waardoor hun beperking als het ware niet meer bestaat. De bewoners van Amarant zijn beperkt op verschillende manieren. Bijvoorbeeld door het Downsyndroom, te weinig zuurstof bij de geboorte of blijvend letsel door een ongeluk. Door het thema begon ik steeds meer over mijn eigen “beperking” na te denken, namelijk type 1 diabetes. Velen weten niet beter dan dat ze het hebben, net als de bewoners van Amarant. Maar enkelen kregen hun beperking pas later.

In hoeverre beperkt een beperking je? En is het wel een beperking?  Of word het slechts zo genoemd door de maatschappij? Tenslotte, in de beperking toont zich de meester. En jij, ben jij al de baas over je beperking?