Column Esther – Ik ben zwanger!

Ik heb dat zinnetje aardig vaak gehoord de afgelopen tijd. En bijna altijd van mensen die in dezelfde periode als ons een kindje hadden gekregen. Een hoop ‘tweede kindjes’ op komst! Waarschijnlijk rond dezelfde tijd als ons besloten om te beginnen met ‘proberen.’ En terwijl zij misschien diezelfde avond al ‘probeerden’ moeten wij nog even geduld hebben. Al vind ik het soms lastig om te horen, gelukkig kan ik voornamelijk heel blij voor ze zijn.

Het is al een tijdje geleden dat ik mijn eerste column schreef. Intussen heb ik een sensor en ben ik er, na een lastige opstartperiode, heel blij mee. Al heeft dat ding het aardig vaak mis, toch geeft het een hoop duidelijkheid in wat er eigenlijk allemaal gebeurt tussen de meet-momenten door. Was ik bij mijn eerste kindje enorm gemotiveerd, dit keer leek het veel moeilijker om die motivatie weer te vinden. Ik bleef het maar uitstellen. Al willen we heel graag een tweede kindje (en het liefst een beetje op tijd vanwege het leeftijdsverschil met de eerste), toch is mijn grootste wens, mama worden, al uitgekomen.

Na een weekje vakantie in het buitenland gaf ik mezelf een schop onder mijn kont en ben hard aan het werk gegaan. Een beetje meer opletten qua eten bleek al een heel verschil uit te maken. Net voor dat moment stond er nog een bloedafname gepland. Tijdens een controle bij mijn diabetesverpleegkundige bleek m’n HBA1c 64 mmol/mol (oude waarde 8%) te zijn. De volgende meting zou 6 weken later zijn. ‘Die krijg je niet onder de 53 (oude waarde: 7) in 6 weekjes.‘ zei ze. Maar eigenwijs als ik ben, wilde ik het toch proberen. Je weet immers maar nooit!

Wat ik nog het lastigste vind in deze periode, is hoe je met een zwangerschap rekening moet houden in je lange-termijn planning: hoeveel kinderen ga ik nog aannemen in mijn werk (ik ben gastouder) zonder dat ik het straks te druk heb om voor mezelf te zorgen? Ga ik meehelpen bij een cursus die in de avonden gegeven gaat worden? Wie weet heb ik daar straks helemaal geen energie voor. Als ik zwanger ben is dat kindje prioriteit nummer 1 en ik weet nog niet eens wanneer het gaat gebeuren of hoe ik me ga voelen, maar toch moet ik daar nu al beslissingen over maken.

Afgelopen vrijdag stond er weer een bezoekje gepland met mijn internist. Ik begin al aardig kind aan huis te worden in het ziekenhuis (al komt dat ook door gezondheidsprobleempjes van mijn zoontje). Laatst trok ik, met een volgeladen fiets met kindjes en boodschappen, mijn fiets uit het rek en trok mijn zadel eraf. Sindsdien fiets ik, omdat ik te lui ben om ermee naar de fietsenmaker te gaan, met een los zadel op mijn fiets die ik, wanneer ik hem niet gebruik, in mijn fietstas steek. ‘Oh, jij was hier van de week ook hè, met die fiets zonder zadel!,’ zei de parkeerwachter toen ik mijn zadel in mijn fietstas stak…

Mijn internist bekeek de uitslagen van de bloedafname. Alles bleek goed te zijn. Ik had niet anders verwacht. Alleen het HBA1c was nog wat aan de hoge kant: 58 mmol/mol (oude waarde: 7,5%). Ik had stiekem gehoopt dat het op een wonderlijke manier onder de 53 gekomen zou zijn. Al was hij er heel blij mee want er zit duidelijk een dalende lijn in die ik nu nog even door moet zetten. Op mijn verzoek doe ik over 6 weken weer een update en een bloedafname. Ik had namelijk niet zo’n zin om 3 maanden te moeten wachten.

Maar wat zei die beste dokter, toen ik al bijna buiten stond en hem de hand schudde: ‘Ga er maar van uit dat je over zes weken groen licht hebt.‘ ‘Echt?,’ zei ik. ‘Je beseft dat je mij nu geen valse hoop moet gaan geven?‘ ‘Jazeker. Ik ga je echt niet nog langer laten wachten.’

Met een grote smile op mijn gezicht liep ik door de gangen van het ziekenhuis, richting mijn fiets zonder zadel.

Die baby, die gaat er komen!

Nb. Esther haar eerste column lees je hier!