Column Matthijs – Mud Masters!

Een half jaar geleden belde een vriend mij op om te vragen of ik zin had om mee te doen aan de Mud Masters in september. Ik had er vaag al eens eerder over gehoord en het leek me best gaaf om aan mee te doen. Niet denkende aan een eventuele conditietraining, de aanschaf van kleding en al helemaal niet aan mijn insulinepomp, gaf ik in een impuls mijn antwoord: ‘Ja, doen we!’

Een stormbaan van 12km met meer dan 20 obstakels die je moet zien te overwinnen. ‘Lachend afzien’ staat er te lezen op de website. Naast de 12 kon je ook voor de 6, 18 en zelfs 42 kilometer kiezen. 12 leek ons echter voldoende en maar goed ook, want het was pittig.

Hoewel er werd aangeraden om iets aan conditietraining te doen, zou je ook zonder een dergelijke training de eindstreep moeten kunnen halen. Nu kan ik in ieder geval 5 kilometer achter elkaar hardlopen (‘Lopen met Evi’, anyone?), maar daarnaast deed ik weinig meer aan conditietraining. Ik sta wel wekelijks in de sportschool, maar train dan op kracht. Iets waar ik dan ook zeker baat bij heb gehad tijdens de run. Daarnaast natuurlijk de voorbereiding op diabetes gebied. Ik gebruik de Omnipod, dus over een draadje hoefde ik me geen zorgen te maken en zijn waterdichtheid kwam ook goed van pas. Maar zou het de krachten van moddergeslinger, zweetaanvallen en onvoorziene knalcontacten aankunnen? Ik zou het gauw gaan ervaren.

Ik stond op met een 8.8, wat ik te laag vond voor de inspanning die ik zou gaan leveren. Ik boluste dan ook wat minder dan normaal en nam twee uur voor aanvang nog een banaan en ontbijtkoek. Ongeveer een uur voor de run arriveerde ik op het terrein waar we ons konden voorbereiden op de mooie uitdaging. Aan de binnenkant van het rugnummer kon je je naam en adres e.d. invullen. Ook werd er om eventuele medische gegevens gevraagd waarbij diabetes expliciet genoemd werd. Slim om dat gewoon door de persoon in kwestie mee te laten dragen. Als er iets gebeurt hebben ze meteen alle informatie bij de hand. Inmiddels was mijn bloedsuiker gestegen naar 14.3. Ik besloot mijn basaal voor 2,5 uur op 70% te zetten. Met niet meer dan een aantal glucotabs op zak (meer kan je niet echt meenemen als je hardloopkleding draagt), begaf ik mij naar de startstreep.

Na een fijne warming-up begon de race met een zonnetje en niet al te moeilijke hordes. Al gauw mochten we het water in duiken (koud!) waarna ik al soppend in m’n schoenen het eerste echte obstakel bereikte. De zogenaamde Monkey bars, waarbij je aan je armen hangend eerst omhoog en vervolgens omlaag klimt. Ondanks de natte spijlen goed te doen! Ik merkte dat het eigenlijk verrassend goed ging. Ook de twee stops die je tegen komt, bereik je op het juiste moment. Toen we achter de houten achtbaan van Walibi langs renden wist ik dat de finish niet veel verder was dan 2 km. Ik verkeek me daar echter wel een beetje op, want de laatste obstakels waren pittig. Zeker gezien het feit dat ik er al zo’n 20 achter de rug had. Gelukkig verliep dit ook vrijwel vlekkeloos en na ongeveer 3 uur (inclusief stops) bereikten we na het laatste (sadistische) obstakel waarbij je nat gespoten werd om vervolgens een aantal schokken te incasseren, de finish! De schokken zijn overigens van het formaat schrikdraad, maar dan 4 keer zo sterk. Ik was nog even bang dat mijn Omnipod van schrik al z’n insuline naar binnen zou spuiten!

Het gaf een heel goed gevoel om de race, die echt wel pittig bleek, zo af te ronden. Hier en daar een blauwe plek deed daar niks aan af. En na de race bleek ik op een mooie 6,5 te zitten. Ik was dan ook best trots op mezelf. En de Omnipod zelf? Die heeft het overleefd! Oké, ik moest hem na de race er wel afhalen, omdat ie inmiddels half los was, maar hij heeft me de hele race van insuline voorzien.

Na heerlijk uit eten te zijn geweest met mijn mede hardlopers prikte ik een mooie 9.7 voor het slapengaan. Ik bedacht me dat de inspanning nog flink zou kunnen doorwerken, dus ik verlaagde mijn basaal naar 60% voor 2 uur. Achteraf had ik de duur nog meer kunnen verlengen, want ik stond de volgende dag op me een 2.2, maar dat mocht de napret zeker niet drukken!

En zo werd het maar weer eens voor mezelf duidelijk: doe wat je wilt, je diabetes volgt wel. Hou het in de gaten, maar laat het je van niets weerhouden. Volgend jaar een diabetes team?

Bekijk ook het filmpje dat Matthijs met een GoPro heeft gemaakt: