Column Juliette – Tassen en ander damesleed

Mijn tassencollectie is, voorzichtig uitgedrukt, tamelijk uitgebreid. Ik ben op iedere gelegenheid voorbereid, al moet ik zeggen dat de modellen ‘waar lekker veel in kan’ oververtegenwoordigd zijn. Je ziet mij ook zelden zonder tas, maar dat heeft vooral te maken met praktische overwegingen.

Hoe heerlijk is het om zomaar de deur uit te wandelen, sleutels in je zak steken, en naar buiten lopen? Ik ben jaloers op mensen die dat doen. Waarom? Omdat zij zonder nadenken vertrekken. Voor mensen met diabetes is dat minder simpel. Want wat nou als je halverwege een hypo krijgt? Dat kan namelijk ook gebeuren in die vijf minuten die het mij kost om naar de bakker aan de overkant van de straat te gaan. Dextro mee dus. Ook heb ik mezelf aangeleerd mijn pomp tijdelijk uit te zetten bij een hypo. Pomp mee. Of in ieder geval de afstandsbediening, maar ja, dan kan je niet meten, want daarvoor heb je strips en lancetten nodig. Toch maar de hele uitrusting dus, helemaal als je meer dan tien minuten weg bent. Niet exclusief voor diabeten, maar je wilt met je verse broodje toch ook weer naar binnen kunnen, dus sleutels mee, en natuurlijk geld. Inmiddels is de stapel spullen zo groot dat je net zo goed ook je telefoon bij je kunt stoppen. Stel je voor dat je een leuk berichtje pas over een kwartier ziet… De onvermijdelijke conclusie: een tas is verreweg het makkelijkst. Ik probeer wel eens alle attributen in mijn broek- en jaszakken te steken, maar heb uit betrouwbare bron vernomen dat dat niet de elegante uitstraling heeft die ik nastreef. Liever een tas dan uitpuilende zakken.

Kortom, tassen zijn voor mij meer dan verzamelobjecten. Ze zijn een noodzakelijk iets. Vroeger werd ik meewarig aangekeken als ik op schoolfeestjes verscheen met een tas, door mijn klasgenoten ‘hutkoffer’ genoemd, maar ik had weinig keus. Een beha mag dan een handig opbergmedium zijn voor geld, hij is niet berekend op een rol dextro. Het was bovendien de tijd van de korte truitjes die tot boven je navel kwamen, dus er was nergens ruimte om bloedsuikermeters subtiel weg te stoppen. Heel irritant als je even wilt dansen. Dan was het dus een kwestie van hopen dat je met je vriendenclub een tafeltje kon scoren dat als uitvalsbasis diende, of dat een van je vrienden een minder gevraagde danspartner was en fijn op jouw tas kon letten.

Herken de diabeet
Een tijdje geleden had ik afgesproken met Annalies. Ik zag haar niet direct, maar mijn oog werd getrokken naar een nogal uit de kluiten gewassen handtas. Het hield het midden tussen een hand- en weekendtas. Hetzelfde genre dat ook in mijn kast de boventoon voert. Toen wist ik dat ik in de buurt was. We konden er allebei hartelijk om lachen en besloten dat dat gewoon een van de maffe gevolgen van diabetes is. Al is het soms heel vervelend om aan mensen te moeten uitleggen waarom je een tas meeneemt terwijl de gelegenheid zich daar eigenlijk helemaal niet voor leent.

Tegelijkertijd waren we ook wel benieuwd naar de andere sekse. Vrouwen komen er vaak wel mee weg, helemaal als ze een uitgebreide collectie te hebben waar ze mee pronken en die ze aanpassen aan hun kleding of humeur. Hoe doen mannen dat? De men clutch mag dan in opkomst zijn, echt doorgebroken is hij volgens mij nog niet. Een overhemdzak kan een meter van bescheiden formaat nog wel hebben (over de esthetiek daarvan zal ik het nu niet hebben), maar zodra er meer gadgets bij komen kijken of er een net jasje over dat overhemd heen moet wordt het lastiger.

Mijn doel met dit blog is dus tweeledig. Ten eerste een verzoek: veroordeel diabeten niet om hun hutkoffers. Geloof me, zij waren soms ook liever zonder tas op pad gegaan, om lekker vrij te kunnen bewegen zonder opgezadeld te worden met de portemonnees van de rest van hun gezelschap.  Ten tweede een oproep: ik zou heel graag van mannen horen hoe zij dit aanpakken, met name bij nette gelegenheden wanneer je niet met je rugzak kunt komen aanzetten. Reacties welkom! En aangezien je net zo goed van de nood een deugd kunt maken: tips voor leuke tassen ook…