Column Juliette – Met handen en voeten gebonden

Ik beschik over een aardige dosis hersencellen, vind ik zelf. Toch word ik jaarlijks weer geconfronteerd met een bijna onneembare hindernis: de zorgpolis voor het nieuwe jaar. Omdat ik nu écht geen chocolade kon maken van de voorwaarden besloot ik te bellen.

Half december, tijd om knopen door te hakken over de zorgverzekering voor 2015. Blijf ik zitten of stap ik over? Het eerste uitzoekwerk had ik al gedaan, en mijn ‘oude’ polis leek in grote lijnen voor 2015 financieel de meest gunstige. Dat wil zeggen: voor zover te voorspellen is welke zorg je nodig gaat hebben, maar die Russische roulette is een ander verhaal. Eén groot raadsel bleef: de pedicure. Voetzorg is voor mensen met diabetes belangrijk, omdat ze makkelijk wondjes oplopen die tot nare ontstekingen kunnen leiden. De pedicure staat niet bovenaan mijn lijstje, maar aangezien ik er op aandringen van verpleegkundige en internist toch een paar keer per jaar langsga, is het fijn als je snapt hoe de vergoeding werkt.

De jongen aan de telefoon bij mijn verzekeraar, sorry ‘zorgconsulent’, had er ook wat moeite mee het naadje van de kous te weten te komen. Hij benadrukte dat er in het basispakket wijzigingen hadden plaatsgevonden die het leven er niet gemakkelijker op maakten. Niet hun schuld dus… Prima, maar hoe zat het dan wel?

Profiel

In 2015 word ik ingedeeld bij een zorgprofiel. Ik val onder profiel 1, de lichtste klasse. Behandeling door de pedicure wordt vergoed als het ketenzorg is: een samenwerkingsverband tussen bijvoorbeeld een huisartsenpraktijk en andere lokale zorgaanbieders. Maar mensen met type 1 hebben meestal niet te maken met ketenzorg, aangezien zij vaak onder behandeling zijn van een internist. Dan wordt alleen vergoeding verleend als behandeling plaatsvindt onder eindverantwoordelijkheid van een podotherapeut. Die podotherapeut hoeft de behandeling niet zelf uit te voeren, maar delegeert dit aan een pedicure (mits deze een ‘diabetische aantekening’ heeft). Mijn vriendelijke consulent benadrukte dat de nota door de podotherapeut uitgeschreven moet zijn.

Ik moet dus een verwijzing halen voor de podotherapeut. Dan moet ik naar de podotherapeut, die een plan maakt en mij doorverwijst naar de pedicure. Die voert het plan uit, en moet haar (het zijn zelden hij’s) rekening bij de aansturende podotherapeut neerleggen. De podotherapeut stuurt zíjn rekening aan mij, die ik declareer om ‘m tot een maximum van € 230 vanuit mijn aanvullende pakket vergoed te krijgen. Overigens lijk ik nu op de website te lezen dat vergoeding wél plaatsvindt vanuit de basisverzekering, maar goed…

Samenwerkingsverband of voetveeg

Mijn behulpzame interpretator suggereerde om bij mijn pedicure te vragen met welke podotherapeut zij contact had, om alles via zo kort mogelijke lijntjes te kunnen regelen. Een bruikbare tip, ware het niet dat de pedicure waar ik al een jaar of 10 cliënt was, besloten heeft de handdoek in de ring te gooien. Ze houdt ermee op per 1 januari. Ze had bijna de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, en wilde nog een jaartje door. Dat jaar maakt ze vol, maar niet meer voor de diabetes- en reumapatiënten. Ze gaat haar bevoegdheid voor die groepen niet verlengen omdat het de administratie niet meer waard is. Na mijn telefoontje vanochtend snapte ik haar…

Ik vind dat we alles in het werk moeten stellen de zorgkosten naar beneden te krijgen. Ook denk ik dat wij, consumenten, ons soms onvoldoende realiseren dat de zorg geld kost. En misschien hoef ik als jonge, gezonde diabetespatiënt niet klakkeloos pedicurekosten vergoed te krijgen. Maar ik vind het wel triest dat iemand die zich jarenlang met veel enthousiasme en passie heeft ingezet voor haar vak, het plezier in haar werk verliest doordat verzekeraars haar dwingen tot het opzetten van een enorm netwerk van doorverwijzingen en nota-schuiven.

Zoals gezegd, ik vind mezelf redelijk slim en op momenten van zelfgenoegzaamheid zelfs briljant. Maar ik ben een ochtend bezig geweest dit uit te zoeken. Hoe doen mensen met minder tijd of met een lager begripsniveau dat? Een toekomstbestendige gezondheidszorg moet naast goedkoper en efficiënter dus vooral ook overzichtelijker worden. Om te voorkomen dat niemand meer begrijpt (of wil begrijpen) hoe de zorg in elkaar zit. En om te voorkomen dat gemotiveerde professionals hun beroep opgeven omdat ze zich onder de voet gelopen voelen.