Verre en lange reizen maken met type 1: het kan!

Vakanties, uitwisselingen of vrijwilligerswerk in het buitenland, we gaan steeds verder en langer weg. Diabetes hoeft hierbij geen belemmering te zijn, maar het vraagt wel wat extra aandacht en voorbereiding. Misschien heb je wel plannen voor je eerste lange/verre reis in 2015? En misschien heb je wel twijfels of dat allemaal wel kan met type 1 diabetes? Onderstaande reizigers vertellen je hun ervaring(en) van reizen met type 1. Ter inspiratie!

Câthy – Tanzania

Van september 2011 tot juli 2012 heb ik gewerkt in Tanzania, met lokale bevolking. Dat betekende ook dat ik een enorme voorraad aan insuline, infusen, reservoirs en stripjes mee moest nemen. Voor deze enorme bestelling heb ik goedkeuring gevraagd aan mijn verzekering en uiteindelijk zonder problemen kunnen bestellen. Verder had ik nog alcoholdoekjes mee (was geen overbodige luxe, omdat er vaak geen stromend water was), ORS (tegen uitdroging), pijnstillers en kilo’s Dextro. Ik vloog met een maatschappij waar ik twee koffers mee mocht nemen, dus ik kon alles in één keer meenemen. Ik heb achteraf wel begrepen dat als het om medische redenen gaat, je vaak wel extra handbagage mee mag nemen, maar hier moet je wel voor bellen.

Er was van tevoren een koelkast voor mij geregeld, maar ik had geen rekening gehouden met de powercuts en het kapot gaan van deze koelkast. Mijn insuline lag in Frio koeltasjes in de koelkast en heeft het daar prima mee uit gehouden. Mijn bloedsuikermeter is de eerste week dat ik in Tanzania woonde gestolen, het zag er waarschijnlijk erg fancy uit. Vanaf toen ben ik mijn spullen wat beter gaan verstoppen, omdat ik me realiseerde dat mijn pomp en meter er gewoon ‘duur’ uitzien en dat natuurlijk erg verleidelijk is voor de arme lokale bevolking.

Het enige wat ik apart vond, was dat ik van de Lariam (malariapillen) die ik elke zondagavond nam ’s nachts vreselijk ging dalen. Na drie weken elke zondagnacht badend in het zweet wakker te worden, zette ik mijn basaal die nacht op 50% en had ik geen problemen meer. Ik heb helaas wel veel darmklachten gehad (parasieten oa.), maar ik ben hier op een verantwoorde manier mee om gegaan, waardoor het mijn bloedsuiker niet te veel heeft beïnvloed. Verder heb ik een fantastische tijd gehad, was ik blij met de flexibiliteit van mijn pomp en heeft mijn diabetes me absoluut niet belemmerd! Ik wil nog veel meer mooie reizen maken!

Zarah – Thailand/Indonesië

Begin 2008 ging ik voor het eerst voor een langere tijd weg, ‘op reis’. Samen met vijf medestudenten en twee docenten zou ik een aantal weken data verzamelen in twee dorpen in het noordoosten van Thailand. Hartstikke spannend, met diabetes natuurlijk al helemaal! Het is toch echt nog niet zo lang geleden, maar op internet was er maar weinig te vinden over verre reizen met diabetes. Uit voorzorg – bang voor ernstige hypo’s als gevolg van ander eten en de hitte – heb ik van tevoren iedereen uitgebreid verteld over diabetes en uitgelegd wat ze moesten doen indien ik weg zou vallen als gevolg van een hypo. Op het vliegveld stond ik met een tas waar meer medicijnen, naalden, stripjes etc. in zaten dan kleding en bij aankomst heb ik veel van deze spullen onder mijn studiegenoten verdeeld voor het geval ik mijn backpack kwijt zou raken (met als gevolg dat bij thuiskomst een moeder haar zoon op bezorgde toon toesprak dat hij het zijn ouders toch echt wel kon vertellen dat hij diabetes had).

Na Thailand dacht ik diabetes-wise de hele wereld aan te kunnen en was ik een stuk minder panisch tijdens de reizen die daarop volgden. Ik weet nog dat mijn schietsysteem voor infuusjes kapot ging en mijn reserve ‘thuis’ op mijn kamer op de universiteit in Samarinda (Indonesië) lag, ruim een dag reizen. Er waren al meerdere infuussetjes door de lucht gevlogen toen ik besloot om één van deze – zeker niet meer steriele – infuussetjes er maar gewoon zo hard ik kon in te duwen. Wat zal ik zeggen; de regels van thuis, als die er al zijn, gelden op reis helemaal niet meer. En eigenlijk is dat zo heerlijk! Ontbijten doe je met nasi kuning, (gezoete) melk en oreo’s, of harsha, maar zelden met brood. En mocht je dan toch brood gevonden hebben, dan zit daar zeker geen 15 gram koolhydraten per snee in. Reizen is opnieuw uitvinden, soms een beetje overleven. Zelf vind ik mijn kwetsbaarheid als gevolg van diabetes confronterend op reis. Om die reden ben ik blij dat ik er nooit alleen voor gestaan heb, dat ik altijd een goede vriendin, vriend of partner bij me heb gehad om me erdoorheen te helpen bij onmogelijke bloedsuikers of ernstig insuline tekort. Mijn tip voor reizigers met diabetes type 1 zou dan ook zijn om iemand (je hele team of iedereen die je tegenkomt is wat overdreven) in de buurt te hebben die van je situatie af weet, zij het tijdelijk als je alleen reist. Daar kunnen overigens ook nog eens hele leuke en interessante gesprekken uit voortkomen!

Selma – Budapest

Mijn reisliefde is ontstaan in Budapest, ik heb er een tijdje gewoond en keer nog regelmatig terug! Elk jaar is er in deze Hongaarse hoofdstad één van Europa’s grootste muziekfestivals, het Sziget festival. Ik hou van festivals, het is het ultieme gevoel van vrijheid; een compleet andere wereld met zonnig weer, heerlijk eten, goede muziek en gezellige bezoekers. Maar helaas, hoe heerlijk het ook is: gezond is anders. Na zeven dagen amper slapen, ongezond vettig eten en veel te veel alcohol drinken (sorry mam!) ben ik altijd wel blij dat ik weer rustig aan kan doen. Als diabeet krijg ik vaak de vraag of het wel kan, festivallen terwijl je de hele tijd op je gezondheid moet letten. Je kunt nou eenmaal niet zorgeloos mierzoete (en sterke) cocktails naar binnen gooien!

Het eerste jaar vond ik het doodeng, want wat moest ik doen als mijn tent met al mijn medicatie erin leeggeroofd word? Of stel je voor dat ik een hypo krijg en iedereen denkt dat ik gewoon teveel gezopen heb!? In de praktijk viel het heel erg mee, mijn insuline pen, reserve eten en geld heb ik altijd bij me in een heuptasje. Mijn testapparaat laat ik gewoon in de tent liggen, samen met mijn reserve insuline, netjes opgeborgen in een koeltasje. En mocht er echt wat zijn dan spreekt de EHBO gewoon Engels, ook al heb ik die nog nooit nodig gehad.

Het lastigste was omgaan met het ritme, mijn suikers schommelden hevig vanwege het eten, de alcohol en het gebrek aan nachtrust. Maar de oplossing hiervoor bleek simpel, ik heb meer vaste momenten ingelast om te testen en te eten. Ik probeer gewoon te genieten en bij te prikken zodat ik die cocktail toch kan hebben en leg me er simpelweg bij neer dat ik wat meer schommel dan normaal. Het gaat uiteindelijk maar om 7 dagen en als ik de week erna weer ritme heb komt dat ook wel weer goed!

Simone – Verenigde Staten/ Indonesië

In 2009 ben ik, nadat ik klaar was met de HAVO, voor 11 maanden naar Amerika gegaan om daar een jaar high school te doen en bij een gastgezin te wonen. Ik had toen zes jaar diabetes en was goed ingesteld en ook het grootste deel van mijn jaar daar is goed gegaan. Het Amerikaanse eten en de eet cultuur vond ik erg lastig om mee om te gaan. Het was moeilijk om aan fruit of groentes te komen en bijna alles kwam uit een pakje of zakje waarbij suiker toegevoegd was. Daar kwam bij kijken dat de meeste mensen daar wel wat weten van diabetes type 2 maar niet begrijpen dat er grote verschillen zijn met type 1 diabetes. Dat onbegrip vond ik heel moeilijk. Zeker het argument dat als ik dan hoog zat mensen vonden dat ik maar minder had moeten eten was lastig. De ervaringen van dit jaar hebben mij enorm veel geleerd en het heeft mij een zelfverzekerder persoon gemaakt omdat ik weet dat ik mij wel kan redden in een heel ander land met andere cultuur.

In 2013 ben ik voor 7,5 week naar Indonesië geweest voor een project. Hier woonde ik bij mensen in huis en hielp mee met het herbouwen van de school in het dorp. De grootste uitdaging van deze reis was de warmte, ik gevoelig was voor ziektes en diarree en dat ik fysiek zwaar werk deed. Alle drie de maaltijden bestonden uit rijst. Dit maakte de koolhydraten gemakkelijker in te schatten en het zorgde er ook voor dat ik stabiele suikers had na de maaltijd. Deze reis heb ik gemaakt met een backpack. Het idee van het reizen met zo’n rugzak vond ik heel leuk maar achteraf gezien had ik net zo goed een koffer mee kunnen nemen. Dan had het ook niet zo erg geweest om alle diabetes spullen mee te moeten sjouwen. Ze namen nu namelijk de meeste ruimte op in mijn tas.

Matthijs – Zuid Afrika

Eind 2012 ben ik voor 3 maanden naar Zuid-Afrika geweest. Ik maakte al jaren gebruik van een insulinepomp (Medtronic Paradigm), maar na overleg met mijn diabetesverpleegkundige besloot ik om tijdelijk terug te gaan op spuiten. Niet vanwege mijn diabetes, maar vanwege mijn werkzaamheden daar. Ik heb daar namelijk baby bavianen met de hand mogen opvoeden. Super gaaf, maar de grijpgrage handjes van apen wilde ik niet aan mijn infuus hebben zitten.

Ik kon alles wat ik voor mijn diabetes nodig had in één keer meenemen. Mijn tas zat goed vol, maar ik kon ruim 4 maanden vooruit (altijd reserve meenemen natuurlijk!). De douane deed overigens nergens moeilijk over. Ze zullen het dagelijks meemaken, want meer reactie dan het optrekken van de schouders kon ik bij de douanebeambten niet uitlokken. Mijn waardes vielen tegen, maar dat weed ik aan de spuit, hitte en werkzaamheden. Inmiddels zit ik aan de Omnipod en ben ik nog lang niet uit gereisd! Laat je niet door je diabetes tegenhouden. Waar een wil is, is een weg!