Diabetes burn-out – Het verhaal van Willemijn

Mensen met type 1 diabetes hebben een verhoogd risico op het krijgen van depressies, maar ook op andere psychische problemen zoals eetproblemen en slaapproblemen. Inmiddels is er een diagnose voor mensen met diabetes, die er doorheen zitten wat betreft hun ziekte. Je kan dan last hebben van een ‘diabetes burn-out’. Hier horen vervelende klachten bij als slecht slapen, prikkelbaar, vermoeidheid, hoofdpijn, buikpijn en neerslachtigheid. Willemijn kreeg in 2014 een diabetes burn-out. Hoe is dat gekomen en hoe gaat het nu met haar? Ze vertelt ééndiabetes haar verhaal.

Willemijn is 20 en kreeg de diagnose type 1 diabetes toen ze drie jaar oud was. Ze gaat er goed mee om, ze weet eigenlijk niet beter en dat maakt het voor haar makkelijk te accepteren dat ze een chronische ziekte heeft. Willemijn: ‘Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik keihard duim voor ‘de oplossing’! Maar zolang die er nog niet is kun je er maar beter het beste van maken, want uiteindelijk heb je alleen maar jezelf ermee als het niet goed met je gaat. Nu heb ik afgelopen jaar wel goed gemerkt hoeveel effect het heeft, en is mijn altijd positieve instelling ieeets minder positief geworden.’

Hoe ben je er achter gekomen dat je last hebt van een diabetes burn-out?

‘In eerste instantie wist ik niet dat het in zo’n mate diabetes gerelateerd was, maar later werd het duidelijk toen ik met mijn allereerste kinderarts praatte. Voor mij was het in het begin vooral belangrijk wát er met me aan de hand was en wáárom dat zo was en hoe ik ermee om moest gaan. Want het ging echt van de ene op de andere dag veel slechter, en ik werd best bang van het idee niet te weten wat er met me aan de hand was. Ik dacht eerst dat het Pfeiffer was, of een ijzertekort en dat werd bij de huisarts allemaal gecontroleerd. Toen dat allemaal in orde bleek, stelde de huisarts meteen hulp van een psycholoog voor. Het was waarschijnlijk niet lichamelijk maar psychisch was; een burn-out.’

Haar klachten waren verschillend over een langere periode. Het begon met duizeligheid en slapheid en later kreeg ze daar klachten van trillen, licht in haar hoofd, hartkloppingen en hyperventilatie bij. Ze raakte op dat soort momenten vaak in paniek, omdat ze dacht dat ze een zware hypo had en er zo maar bij neer kon vallen. In coma raken werd een grote angst. Dat heeft ervoor gezorgd dat ze een angststoornis met agorafobie heeft ontwikkeld. Ze durfde niet meer naar buiten.

Ook haar diabetes had er onder te lijden: ‘Doordat ik telkens heel duizelig werd en trillerig, werd ik heel bang dat ik zomaar kon omvallen en ontwikkelde ik een enorme angst voor hypo’s. Door die angst zorgde ik dat ik altijd te hoog of aan de hoge kant zat, zodat ik geen hypo’s meer kreeg. Daardoor waren de hypo’s áls ik ze kreeg nog zwaarder wat me niet minder bang maakte. Een soort vicieuze cirkel. Ik had sowieso veel stress van het voortdurend angstig zijn voor paniekaanvallen, en daardoor al hoge waardes. Ik corrigeerde ook niet meer echt, want ik wist niet of het hoog was van stress of gewoon hoog.‘

Wat was bij jou de oorzaak?

Willemijn: ‘Het jaar was te zwaar was en vroeg te veel van me. Ik was uit huis gegaan en begonnen met een studie (biomedische wetenschappen), wat heel erg wennen was in het begin. Daarbij woonde ik in een (veeleisend) ledenhuis, want ik was vanzelfsprekend lid geworden van een studentenvereniging. Dit ritmeloze en ontzettend drukke leven bovenop mijn diabetes was voor mij gewoon te zwaar. Het had beide een negatief effect op elkaar. Ik wilde te veel en wilde niet opgeven. Uiteindelijk moest het wel en ben ik in februari 2014 gestopt met studeren en uit mijn ledenhuis gegaan, om uit de vicieuze cirkel te komen. Het overlijden van een vriend door diabetes heeft ook niet geholpen en was heel confronterend. Afgelopen jaar was voor mij het eerste moment in mijn leven dat ik het echt even baalde van alles.’

Als eerste is ze naar de huisarts gestapt. Toen alle uitslagen van het lichamelijk onderzoek prima bleken te zijn, heeft ze samen met de huisarts gezocht naar een psycholoog die kon helpen met de angststoornis. Na lang wachten is ze onder behandeling bij een psycholoog die haar daar mee om leert gaan. Inmiddels is ze in september weer opnieuw gaan studeren. ‘Voor de burn-out geldt dat ik het heel rustig aan doe. Vorig jaar was ik bij elk feestje te vinden en nu ben ik al vier maanden niet meer uit geweest. Voor mijn studie is dat zeker niet erg, want daar heb ik nu alle tijd voor en die haal ik dit studiejaar tenminste wel! Het is gewoon een beetje kijken waar mijn grenzen liggen. Doordat ik nu precies weet wanneer ik te moe word, kan ik beter bepalen wat wel en niet haalbaar is.

Qua diabetes ben ik nog erg voorzichtig. Door alle stress ben ik enorm afgevallen en reageert mijn lichaam anders op insuline. Mijn instellingen liggen een beetje in de soep. Binnenkort ga ik met mijn diabetesverpleegkundige dat weer op orde zien te krijgen. Ik moet vooral wennen, want hoe ik het gewend was te doen, dat klopt niet meer.’

Het gaat beetje bij beetje beter met Willemijn en hopelijk kan ze haar tweede studiejaar weer volledig met alles meedraaien. ‘Op het moment gaat het al veel beter dan begin vorig jaar, maar ik ben er nog lang niet. Voor mij was het vooral belangrijk dat ik van de paniekaanvallen afkwam, want daar werd ik echt niet gelukkig van. Dat gaat tegenwoordig al veel beter. Eerst had ik er bijna vier per dag en nu misschien één of twee per week. De vermoeidheid is er wel nog en dat zal ook nog wel even blijven, maar ik heb goede hoop en ik heb gewoon gezellig oud en nieuw gevierd. 2015 kan alleen maar beter worden.!‘

Wat raad je andere mensen aan die er doorheen zitten wat hun diabetes betreft?

Let vooral goed op wat je lichaam ‘zegt’, want ik bij mij is dat hetgeen geweest wat me uiteindelijk aanzette naar de dokter te gaan. En daarnaast is het je lichaam dat op zo’n moment op is, dus je moet handelen naar wat je lichaam aan kan. Ook al wil je meer doen, als het niet gaat dan gaat het even niet. Als je teveel wilt blijven doen dan zal je er alleen maar langer last van hebben, en dat wilt niemand natuurlijk!