Column Esther- Goed nieuws!

Met z’n tweeën hingen we boven het witte plastic staafje en keken vol spanning wat het ons zou vertellen. Ik schiet in de lach. ‘Als je maar lang genoeg kijkt, ga je vanzelf dingen zien die er niet zijn.‘ Mijn man kijkt nog eens goed. ‘Maar het lijkt echt wel een plusje te worden.‘ Ik lach nog eens. ‘Welnee! Dat is wel een héél vaag plusje.‘ We zuchten eens diep. Weer geen klap opgeschoten. Hier worden we niks wijzer van. Ik ga naar beneden om het ontbijt klaar te maken en laat de zwangerschapstest even voor wat ‘ie is.

Als mijn zoontje zijn ontbijt op is, zie ik de gebruiksaanwijzing van de test liggen. Ik pak hem er nog eens bij en zie wat voorbeeldfoto’s staan. ‘Hoe duidelijk het plusje is maakt niet uit, u bent gewoon zwanger.‘ Met daarbij precies zo’n vaag plusje als wij vanmorgen zagen. ‘Dus ik ben zwanger!‘ roep ik verbaasd. Ik storm naar boven waar mijn man nog ligt te slapen. ‘Ik ben wél zwanger!‘ roep ik. ‘Huh?‘ ‘Ja, echt, kijk maar!‘ Ik laat het plaatje zien en vertel wat ik net lees in de gebruiksaanwijzing. We bleken naar het verkeerde streepje te staren en hadden binnen een minuut kunnen weten dat de test positief was. ‘Zie je, ik dacht het wel! Wie zit er nou te janken als ze Nijntje kijkt, zonder zwanger te zijn?’

Ik was inderdaad overdreven emotioneel maar er waren meer kleine dingetjes aan de hand waardoor ik al een vermoeden had. Maar dat ene grote ding van de vorige keer bleef dit keer achterwege: constante hypo’s. Er was dit keer zelfs het tegenovergestelde aan de hand. Onverklaarbaar hoge bloedsuikers die ik met geen mogelijkheid naar beneden kreeg. En daarnaast; het was deze maand de eerste keer dat we het weer probeerden. Geen van beiden verwachtten we dat het direct ‘raak’ zou zijn, maar dat was het dus wel!

We moeten erg wennen aan het idee. Gek genoeg zitten we niet op een roze wolk, voelt het allemaal nog erg onwerkelijk en we zijn vooral bezig met praktische dingetjes. Ik voel me ook totaal niet zwanger. Nog een beetje beduusd bel ik die maandag het ziekenhuis op om eerste afspraken te maken. Het hele medische circus gaat weer beginnen en ik weet dat er een intensieve periode aankomt. Vol met ziekenhuisbezoeken, metingen, spanning over de groei van ons kindje, frustraties over hoge bloedsuikers en eetbuien terwijl ik net nu zo op moet letten. Maar vooral een tijd van een groeiende buik, die baby voelen schoppen en nog eens een mooiste dag van mijn leven beleven waarop ik mijn kindje in mijn armen kan sluiten. En beseffen dat diabetes mij nooit zal stoppen om te doen en bereiken wat ik zo graag wil!

Intussen voel ik me heel erg zwanger (lees: moe, misselijk en chagrijnig), hebben we ons zoontje uitgelegd dat hij binnenkort niet meer op mama’s buik kan springen omdat er een baby inzit en beseft mijn man dat ik toch echt wel zwanger ben. Ik maak me behoorlijk zorgen over die hoge bloedsuikers die er regelmatig zijn en ik nog steeds vaak slecht naar beneden krijg. Donderdag gaan we naar het ziekenhuis voor een eerste afspraak en kunnen we hopelijk even ons kleintje (heel klein zelfs, 7 weken nu) bewonderen.

Want dat is en blijft het grote voordeel van een hoog-risico zwangerschap: heel, heel veel echo’s! En hopelijk kunnen die mij regelmatig even opvrolijken na misselijke buien en hoge bloedsuikers.