Column Karin- Diabetes gaf de doorslag voor abortus

Haar borsten hadden altijd een handzaam maatje, maar waren ineens gegroeid. En ze was moe. En misselijk. Karen (gefingeerde naam) kwam er achter dat ze zwanger was. Niet geplant, met een spiraaltje en met type 1 diabetes. Dat laatste gaf haar de doorslag om het kindje weg te laten halen. Lees haar verhaal.

“Ik heb sinds twee jaar een lieve vaste vriend. ‘Klein geschapen’ zeg je meestal over het gevoelige voorwerp van een man, maar bij mij is het van toepassing op mijn borsten en sinds kort kon hij daar niet meer van afblijven: ze waren gegroeid. Alleen deed aanraken steeds meer pijn. En ik was misselijk. En moe. Ik was al een tijdlang niet meer ongesteld geweest. En ik had gewoon een spiraaltje.  

Wat zou je doen als je nu zwanger zou worden? Ik heb kennissen die Whatsappgroepen vol vervuilen met foto’s van henzelf met een nieuw nichtje. Er glanst dan een soort gloed van geluk in hun ogen die ik niet zo goed herken. Ik weet niet zo goed wat ik met kinderen aan moet. Ik vind ze nogal vermoeiend eigenlijk. Ze zijn onvoorspelbaar en onredelijk. Ze raken van slag. Ik kan ze soms een beetje treurig aanstaren als ik bedenk hoe snel ze zullen leren dat hun moeder slechts een schijnzekerheid is voor een leven dat ze maar gedeeltelijk zelf in de hand zullen hebben.  

Mijn zwangerschap duurde in totaal maar een week, maar nu de abortus achter de rug is heb ik het gevoel dat er een half jaar is verstreken. Ik ben moe en doe dutjes. Ik spreek veel met lieve mensen om me heen en probeer rust te nemen en niet te veel na te denken, maar soms huil ik veel. Ik verslijt stripjes paracetamol. Opeens lijken alle series op tv ook over abortussen en zwangerschappen te gaan.  

Ik was zwanger, door mijn spiraaltje heen. Diabetes hielp me bij mijn keuze wat te doen. Want ik was 24, en voor veel mensen is dat niet eens zo’n heel gekke leeftijd om een kind te krijgen, maar voor mijn gevoel had ik net zo goed 16 kunnen zijn; zo’n schok was het. Naast het feit dat ik misschien wel geen kind wilde is mijn hba1c 60: dat wil zeggen, echt te hoog voor als ik een gezond kind ter wereld wil brengen. Ik heb veel alcohol gedronken rond de feestdagen, terwijl ik al in verwachting was, en mentaal stabiel kun je iemand die wekelijks naar de psychotherapeut gaat waarschijnlijk ook niet noemen.  

Zwanger zijn paste echt niet in mijn agenda. Ik zou gaan verhuizen en ik had twee sollicitatiegesprekken. De middag na mijn tweede test, toen ik dus echt zeker wist dat ik zwanger was, moest ik een presentatie houden, terwijl ik eigenlijk lamgeslagen was van schrik. Ik weet niet waar ik de kracht vandaan haalde, maar ik besloot het gewoon te doen en te weigeren om door dit rotnieuws opeens mijn vak niet te halen. De presentatie ging beter dan ooit: ik had een 9. En ook kreeg ik de dag erna een baan.  

Het lastige is dat je niet iedereen kunt vertellen dat je zwanger bent. Ook al kon ik er echt niets aan doen – mijn spiraaltje bleek later verzakt, maar zoiets voel je niet – toch ligt er nog altijd een taboe op. Alsof je wel heel onverstandig bent geweest. En ook het ziekenhuis verbaasde me door te zeggen dat ze me niet verder wilden helpen, omdat ze van Christelijke oorsprong zijn. Tot die dag had ik geen idee dat ziekenhuizen überhaupt van een bepaalde ethische overtuiging blijk mochten geven. Ik was verontwaardigd en riep: JEZUS! Daar kon de gynaecoloog gelukkig om lachen.  

Het mooie is dat bij dit probleem juist mijn instabiele diabeteswaarden de doorslag gaven, en ik vanwege die medische indicatie toch in het ziekenhuis terecht kon – dat wil zeggen, ik kon alleen geholpen worden door een bepaald team dat geen ethische bezwaren tegen abortus had. Het voelt alsof ze je afkeuren, als ze zo moeilijk doen over je beslissing. Gelukkig zagen de dokters wel in dat je bloedglucosewaarden heel precies geregeld moeten zijn voor een succesvolle zwangerschap.  

Een scan waarbij je het hartje kunt zien kloppen, je lichaam die zich al naar een kindje vormt – rationele argumenten om een kind weg te laten halen zijn nooit helemaal sluitend om je gemoed te sussen. De ingreep was best zwaar, mede vanwege pillen die ik van tevoren kreeg om de baarmoeder alvast te verwijden: heel erg pijnlijk. De herinneringen aan de operatiekamer waar ik lag met een lage bloeddruk en laag bewustzijnsniveau van de pijn zal ik niet snel vergeten. Ik verwarde het zweterige en draaierige gevoel met een hypo, waardoor ik in paniek raakte. En dan altijd dat gedonder met mijn dunne aderen die ze na vier keer prikken niet kunnen vinden… De narcose was een welkom geschenk, maar nu ik weer wakker ben zal ik zelf die rust weer moeten vinden.”