Column Esther- Slagroomtaart en een lastig besluit

Dromerig kijk ik voor me uit. ‘Ik heb zo’n zin in slagroomtaart.’ Mijn man kijkt op. ‘Dan ga ik dat toch voor je halen?’ Ik moet lachen. ‘Nee joh! Ik ga nu geen taart eten. Straks zit ik veel te hoog.’ Maar hij staat er op en een kwartier later zit ik met een stuk taart voor mijn neus. Normaal interesseert slagroomtaart me niets, maar nu kan ik me geen smakelijker toetje wensen.

Sinds mijn laatste update is er zoveel gebeurd, dat ik nauwelijks weet waar te beginnen. Gelukkig is de misselijkheid helemaal verleden tijd. De vermoeidheid niet, die voor een groot gedeelte wordt veroorzaakt door een slechte nachtrust. ‘Niks aan te doen.’ zei de gynaecoloog. ‘Het zijn de hormonen.’ Het vervelendst vind ik nog dat ik merk dat ik geen grip heb op mijn bloedsuikers. De meeste dagen ziet het lijntje van mijn sensor er letterlijk uit als een achtbaan en vlieg ik van een hypo naar een hyper en weer terug. Het is nogal lastig om tijd en energie te vinden om hier net zo bewust mee bezig te zijn als tijdens mijn eerste zwangerschap. ‘Probeer toch elke dag een moment te creëren,’ drukte mijn diabetesverpleegkundige me nog op het hart. Maar dit blijkt in de praktijk, na een lange werkdag, het huishouden, onbedwingbare trek in slagroomtaart en de zorg voor een dwarse peuter, nogal lastig. Ergens voelde ik dat er iets moest veranderen, maar hoe? Ik had geen idee.

Tot ik na een slapeloze nacht, om 5 uur ’s morgens opeens iets besefte. Ruim 30 uur per week zorg ik voor de kinderen van iemand anders. Dit doe ik vol liefde, plezier en overgave. Maar mijn eigen kindje dan? Als ik niet meer de energie over heb om met mijn eigen gezondheid bezig te zijn, moet ik misschien even na gaan denken waar mijn prioriteiten liggen. Ik ben in de eerste plaats moeder en de zorg voor mijn eigen kinderen is het belangrijkste.

En zo maakte ik de moeilijke beslissing om grotendeels te gaan stoppen met werken. Mijn man stond er direct helemaal achter en financieel bleek het haalbaar. Ik werk nu nog een maandje door en vanaf dan nog maar één dag per week. De ouders zijn intussen ingelicht en ook van anderen krijg ik alleen maar positieve reacties. Ik weet dat ik de juiste beslissing heb gemaakt en ervaar er rust over. En, zeker niet onbelangrijk, zo sliep ik de eerstvolgende nacht opeens weer als een roosje!

Gelukkig gaat tot nu toe met de kleine alles goed! Na wat bloedverlies en een extra bezoekje in de avonduren aan het ziekenhuis deze week maakte ik me even wat zorgen. ‘Er zal toch niets mis zijn gegaan door die hoge suikers?’ Gelukkig zagen we een druk bewegend baby’tje op de echo met alles erop en eraan. ‘Niks om je zorgen om te maken!,’ zei de arts. We gingen gerust gesteld naar huis.

De volgende dag had ik een doktersbezoek op de planning staan. Of ik nog een echo wilde. Ik heb het maar afgewezen. Lachend bedacht ik me dat ik vast de eerste zwangere ben die een echo afwijst… ‘Nog even volhouden kleintje!,’ fluisterde ik tegen mijn buik. ‘Nog een maandje en zal alles hopelijk een stuk beter gaan.’