Column Anoesjka- Diabetesbaaldag en mijn gespleten diabetespersoonlijkheid

Ik denk dat we ze allemaal wel kennen (zo niet, dan gaarne een mailtje naar helpeendiabeetinnood @geenechtemailadres.nl met je geheim): een diabetesbaaldag. Of zeg gerust, een ^?@#*$ k*t diabetes dag. Het is bij mij eigenlijk altijd vrij voorspelbaar wanneer er weer eens een aan zit te komen, meestal begint het zo:

Ik zit over het algemeen prima ingesteld. Soms, uit het niets, ineens niet meer. Dan zit ik dagen ineens heel hoog, op het eerste gezicht zonder duidelijke reden. Dan pas ik van alles aan – basaal hoger of lager, meer van dit of minder van dat eten, rondjes fietsen, meer slapen, ontspannen, vitaminepillen – maar niks helpt en dat is behoorlijk frustrerend. Zijn het hormonen? Word ik ziek? Ben ik te gestrest? Heb ik iets verkeerds gegeten? etc. etc. etc.

En dan, dán valt de ‘druppel’ (of ‘bolus’?) die mijn ‘diabetesemmer’ doet overlopen – alles geprobeerd, maar geen resultaat: ^?@#*$!”. AARGH!

Op dat moment zie ik mijzelf geconfronteerd met de volgende keus: vind ik mezelf zielig en kruip ik op de bank met chipjes, koekjes, chocola, een goede film, deken en tissues omdat het toch wel heel vervelend en onéééérlijk is allemaal. Of, verzamel ik mijn laatste beetje moed en schraap ik uit mijn tenen de restjes optimisme, ga ik aan de komkommer, sla en wortels, en sport, en probeer ik het maar los te laten en zo goed mogelijk te doen tot het weer voorbij is en stabiliseert?

Deze keus weet ik eigenlijk nooit echt te maken in praktijk, hoe sterk de argumenten voor de laatste keuze ook zijn… Wat resulteert is namelijk een dag dat ik na het sporten op de bank kruip met een reep chocola, maar weet dat dat ook niet slim is, dus dan maar lunch met een salade, maar daarna toch zin heb in chipsjes en cola – het heeft toch allemaal geen zin – vervolgens ook maar een wortel eet omdat het toch anders ook niet helpt en dan is het mijn eigen schuld, maar omdat het allemaal zo frustrerend is heb ik nog wel een ijsje verdiend. (Dat schiet niet op dus…)

Gelukkig gaat het meestal alsnog voorbij, ondanks mijn mentale gesteldheid. Zou er daarvoor al een naam zijn in de psychologie? Een gespleten diabetespersoonlijkheid misschien?

Hebben jullie daar ook wel eens last van?