Column Nicole- En dan is er ook nog jij

Jij die lijkt te verdwijnen als er andere, leukere, betere dingen in mijn hoofd zitten.

Jij die opeens voor me staat als je iets van me wil of als ik me onverwacht niet goed voel. Pas dan sta ik weer bij je stil, pas dan geef ik jou de aandacht die je eigenlijk elke dag, elk uur, wat? elke seconde van de dag wel van me zou willen.

Jij… die zoveel van me vraagt, dat het moeilijk is niet van je te houden. Ik wil me elke keer verzetten, verzetten tegen het houden van jou en alles wat je van mij eist. Je eist mijn liefde en ik moet je wel die liefde geven. Ik zal wel moeten, omdat je anders mijn lichaam ziek maakt.

Ik zou me best eens los willen zien van jou. In mijn puberjaren heb ik dat vele malen geprobeerd. Ik probeerde je te vergeten, drukte je aan de kant en heb je gesmeekt weg te gaan. Ik heb me enorm tegen je verzet, maar natuurlijk won ik die strijd niet… Uiteindelijk had ik alleen mezelf daarmee. Moe, geen energie, voelde me vaak ziek en daarbij ontzettend chagrijnig. ‘Dit wil ik niet’, dacht ik uiteindelijk, na een aantal jaar verzetten…

Ik heb je weer geprobeerd te omarmen, maar het blijft zo moeilijk jou voor me te hebben staan wanneer andere dingen in mijn leven belangrijker lijken te worden. Ik schaam me niet voor je, dat is het niet… Je vervaagt gewoon naar de achtergrond. Je zit dan minder in mijn hoofd. Gelukkig vind je dat op dit moment oké en gaat dat nu goed. Misschien wel omdat ik je de afgelopen weken zo veel gegeven heb.

En toch weet je af en toe mijn aandacht weer op te eisen. Dan sta je opeens weer voor me… You demand my love. En ik haat je erom!

Toch heb jij me gemaakt wie ik nu ben en daar ben ik eigenlijk heel trots op. Het is een haat-liefdeverhouding waar ik maar al te graag compleet van gescheiden zou willen zijn, hoewel ik zonder jou nooit meer zal zijn wie ik nu ben.

Ik voel me goed nu, ook bij jou. Ik weet dat we het samen wel halen, tot er in de toekomst iets komt waardoor ik je los kan laten. Tot die tijd gaan we hand in hand. Ik op de voorgrond en jij er achteraan… Af en toe tikkend op mijn rug of een dikke vette duw in de realiteit.

Thanks for making me, me.

Maar blijf alsjeblieft op de achtergrond mijn liefde eisen… Het is al zwaar genoeg, leven met jou in mijn schaduw.