Column Ellen- Een onverwacht moment

Laatst zat ik op de bank na te denken over een onverwacht diabetes-moment. Dit specifieke moment herinner ik me nog goed.

Het was een warme zomerdag in Frankrijk, ik was op vakantie in Disneyland Parijs (tja, daar moet je ooit in je leven toch eens geweest zijn, hè?). Ik zat samen met mijn toenmalige vriend en zijn ouders op een bankje, want ik voelde me niet zo heel erg lekker. Het warme weer, lange wandelingen door het park en de drukte werden me eventjes teveel. Zo nonchalant mogelijk, haalde ik mijn meter erbij en prikte ik mijn bloedsuiker.

Een tikkeltje chagrijnig wachtte ik op de uitslag. Wat deze was, dat weet ik niet meer. Want mijn aandacht werd getrokken naar een klein meisje van ongeveer vier jaar oud. Ze bleef voor mijn neus stilstaan, terwijl ze haar moeder vasthield aan de hand. Voor mijn gevoel bleef ze minuten lang staren, ik werd er een tikkeltje ongemakkelijk van. Met een ietwat chagrijnig gezicht mompelde ik in mezelf ‘Waarom kijkt ze zo, loop door…’.

Tot het meisje de hand van haar moeder losliet en ze haar lichaam iets draaide. Ze wees stoer naar haar felroze insulinepomp en daarna naar de mijne. Mijn chagrijnige gezicht maakte gelijk plaats voor een glimlach. Ik keek de moeder van het meisje aan, en zij glimlachte terug. Samen liepen zij verder, terwijl ik nog een paar minuten vol verbijstering op het bankje zat. Op zo’n moment besef je je hoe klein de wereld eigenlijk is. En hoe alleen je je soms ook voelt: er zijn altijd anderen die net zo zijn als jij.