Column Esther- 23 weken

De echoscopiste is druk in de weer. Al een lange tijd is het hartje van onze kleine in beeld. Ze vertelt steeds wat ze doet en ziet, maar het wordt nu een beetje stil. Dit kennen we van de vorige keer, toen de dokter een klompvoetje ontdekte bij ons zoontje. We kijken elkaar aan en vragen aan haar of er iets aan de hand is. ‘Oh nee hoor! Ik kan het alleen niet zo goed zien.’ Nog even lijken er wat zorgen te zijn over de nieren maar bij nader inzien blijkt dat er niets aan de hand is. Ze keert nog eens terug naar het hartje en alles ziet er goed uit. ‘En de voetjes?,’ vragen we nog even voor de zekerheid. ‘Helemaal goed, niets mee aan de hand.’ Ze laat me ook de groeicurve zien. Alles gaat zoals het hoort en ons kindje ligt precies op de gemiddelde lijntjes.

Dolblij lopen we even later de echo-kamer uit. Natuurlijk, zo’n echo is geen garantie, maar toch! Dit is een hele andere ervaring dan bij onze vorige zwangerschap en dit voelt natuurlijk een heel stuk fijner en relaxter!

Intussen ben ik al 23 weken zwanger. En merk ik dat niet alleen die 20 weken echo anders is dan de vorige keer. Alles is anders. Het is waar wat ze zeggen dat je geen zwangerschappen met elkaar kunt vergelijken. Ook niet wat betreft je bloedsuikers. Zo had ik bij de eerste keer al vanaf 17 weken beduidend meer insuline nodig. Nu juist minder. Ik snapte er niks van. ‘Dat is inderdaad raar!’, zei mijn diabetesverpleegkundige. Tot ik me bedacht dat ik sindsdien gestopt was met werken. En dat scheelt natuurlijk een hoop drukte en stress en dus ook insuline!

Dat stoppen met werken is een hele goede keuze geweest. Het gaat gewoon een heel stuk beter. Als ik nu te hoog zit kan ik er even op uit gaan met mijn zoontje en zo door beweging de bloedsuikers wat laten zakken. En als ik te laag zit kan ik daar even rustig de tijd voor nemen. Nu is er dan eindelijk tijd om te gaan genieten van deze zwangerschap. De kleine houdt af en toe al flinke dansparty’s binnen. We zijn druk aan het brainstormen over namen, geboortekaartjes en eigenlijk allerlei dingetjes die andere zwangere vrouwen ook doen.

En intussen blijft het hard werken. Kan ik af en toe flink balen van te hoge suikers. Of van foutmeldingen van sensors. Ook van een paar verstopte naalden achter elkaar, net als ik een romantisch weekendje weg ben met manlief. Vertel ik mezelf soms dat ik geen slechte moeder ben. Geen schuldgevoelens hoef te hebben. Dat ik niet gekozen heb voor mijn diabetes en ik weet dat ik alles in het werk stel om dit kindje een goede start te geven. Zie ik soms best een beetje op tegen de periode die komen gaat, wanneer de hormonen mijn insuline tegen gaan werken en elke echo spannend gaat worden wat betreft de groei van ons kindje. Maar vooral: ik geniet. Voel me bevoorrecht dat ik dit nog een tweede keer mee mag maken. En kijk er (ja, nu al) enorm naar uit om onze kleine uk in het echt te ontmoeten.

Oh, en het geslacht? Ja, dat weten we. En houden we nog lekker even geheim.