Column Câthy – Diabetes en het eeuwige schuldgevoel

Het menselijk lichaam zit vernuftig in elkaar. Het gaat soms stuk, maar heeft ook de gave om zich op wonderlijke wijze weer te herpakken. Het reageert op veranderingen en past zich aan. Veel van dit soort reacties hebben ook weer weerslag op mijn bloedsuikers. Ik kan drie dagen precies hetzelfde eten, toch kan ik elke dag andere bloedsuikers hebben. Omdat ik de lat redelijk hoog heb liggen bloedsuiker-wise, probeer ik altijd een analyse te maken: wat ging er verkeerd in mijn diabetes-achtbaan?

Het gaat eigenlijk al fout bij het woord ‘verkeerd’. Ik vind het toch moeilijk te accepteren dat ik mijn lichaam na vierentwintig jaar diabetes nog steeds niet perfect kan inschatten. Dat ik nog steeds misberekeningen maak met koolhydraten. Dat ik soms vergeet te bolussen of te prikken. Dat ik mijn tijdelijk basaal niet wat vaker gebruik. Dat ik mijn lancetjes nog steeds niet bij elke prikbeurt wissel. En ik wil het zo graag goed doen. *Schuldgevoel Alarm*

Dat schuldgevoel komt automatisch. ‘Wat als..’ en ‘Had ik niet beter..’ borrelen direct mijn hersenpan binnen. Want het lijkt altijd beter te kunnen. Ik ben toch baas in eigen buik/lichaam? Waarom is het toch zo moeilijk mij aan alle regels te houden?

Het is gewoon een parttime baan, alvleesklier spelen. En meestal zet ik me er voor de volle 100% voor in. Maar ik heb ook zeker dagen dat de motivatie ver te zoeken is. Met allemaal schuldgevoelens enzo. Maar zeg nu zelf, heeft iedereen die niet wel eens op zijn werk? En dan moet ik weer even terug komen op mijn eerder gemaakte punt: het blijft een lichaam. Dat houdt zich niet altijd aan alle regels. Ik probeer er niet te veel in te blijven hangen. En ik probeer zeker niet te streven naar perfecte bloedsuikers. Dat kost veel te veel energie. Dan maar af en toe een schuldgevoel. Want geef nu toe, het moet wel leuk blijven.