Column Nora – Verzot op de pod

Afgelopen maandag moest ik weer eens een keertje in het LUMC zijn. Ik had een afspraakje met mijn scharrel Pod. Pod is de insulinepomp Omnipod. We hebben al een rijk verleden. De eerste keer liet hij mij meteen vallen tijdens een korfbaltraining en de keer daarop liet hij mij maar niet los. Daardoor bleef er een grote rode kring achter. Mijn diabetesverpleegkundige regelde iets waardoor ik nogmaals de Omnipod kon uitproberen, maar dan met z’n hele hebben en houden.

Maandag in het ziekenhuis was er ook een meneer van Ypsomed. Hij vertelde alle ins and outs van de Omnipod. Naast de Omnipod zelf, kon ik deze keer ook ‘de afstandsbediening’ meekrijgen. Natuurlijk zat er dan geen insuline in de pomp. Dat was vervangen door natriumchloride. Ik pompte dus de laatste dagen mijn lichaam lekker vol met zout (het is een lichaamseigen zout, dus geen zorgen, ik ben niet in een zoutklontje veranderd i.p.v. een suikerklontje). Ik had het allemaal redelijk snel onder de knie omdat het apparaat een simpel en helder systeem heeft. Ook kreeg ik een duidelijke uitleg en instructies van de meneer met de regenboogparaplu. Hij had het steeds over hypothetische situaties en ik ben er nog steeds niet over uit of hij nou stiekem steeds woordgrapjes aan het maken was.

Maar goed, Pod geplaatst, alles uitgelegd gekregen, snel nog even met mijn diabetesverpleegkundige en diëtiste mijn diabetesdagboekje besproken en op naar huis. Twee dagen later had ik namelijk een herkansing waar hard voor gestudeerd moest geworden. Even quality time met Pod. En dat laat ‘ie ook merken, want om de paar minuten maakt ‘ie een superzacht klikgeluidje. Op dat moment duwt hij 0.05 zout/insuline mijn lichaam in. Als ik hard aan het studeren was (lees: geconcentreerd lezend zonder muziek/mobiel/gezelschap) liet hij mij bij elk klikje weten dat ik goed bezig was. Maar bij elk klikje verhoogde mijn angst ook dat ik tijdens mijn tentamen buren zal hinderen, of zelfs erger: de hele zaal, als het alarm afging.

Omkleden is nog een verbeterpuntje. Gedachteloos kleed ik mij om waardoor ik vooral met mijn sportbeha even flink in de knoop heb gezeten. De pod zat achter op mijn rechterbovenarm waardoor ik ‘s nachts genoodzaakt was de andere kant op te draaien dan waar het tikkende kastje zat. Snel was het woensdag en heb ik het tentamen kunnen maken zonder dat Pod begon te janken. Het geklik was niet te horen omdat er zo’n ruis van pennen, papier en stoelgeschuif was, waardoor ik niemand heb lastig gevallen. Wellicht heb ik een enkeling afgeleid, omdat de Pod prominent zichtbaar was. Ik ben erg nieuwsgierig wat ze hebben bedacht dat het was. Gelukkig ben ik niet verdacht van spieken en kon ik die avond gewoon naar Assen. TT begon namelijk! En als een echte Assenaar wil je dat natuurlijk niet missen. Gelukkig hebben Pod en mijn Haagse vriendin de bierregen overleefd (Pod is waterdicht).

De volgende morgen eiste Pod wel wat aandacht op, ik moest uit bed en hij moest eruit. Gedeactiveerd ligt ‘ie nu een beetje uit te rusten. Ik ga ook zelf in de de-activatie stand, want ik heb vakantie! En dan heb ik alle tijd en rust om een keuze te gaan maken: Podje of toch blijven bij de oude vertrouwde spuit, die glanzend naast de Pod ligt.

Zoete smak Nora

Zout tijdens het schrijven: 15,9