Column Nora – Ik ga op reis en ik neem mee…

Terwijl de meeste mensen op vakantie naar het zonnige zuiden gaan, doe ik het wederom weer helemaal anders. Ik heb samen met mijn ouders en broer (zusjelief zit vrijwillig thuis met de hond) al zo’n 2500 km naar het noorden gereden. Nu zou je verwachten dat we allang ergens in de zee drijven, levend op druivensuiker, maar dat is niet zo. We zitten nu vlakbij het noordelijkste puntje van Europa: de Noordkaap. We zijn nu een weekje onderweg en naast een veel te grote kleding-, toilet- en rugtas, sjouw ik ook elke keer met een klein rood tasje. Los van het koelelement zitten hier veel te veel diabetesspulletjes in voor drie weken. Insuline gaat namelijk kapot als het warmer dan 30 graden wordt. Toen ik Nederland verliet was het zeker zo warm, dus om de insuline goed te houden zit het in een koeltasje. Tijdens het rijden chillt die wat op de grond bij de airco. (Druivensuiker: ‘Gaat het goed insuline?’ Insuline: ‘Ja lekker! Niet zo warm en ik lig gelukkig ook niet tegen het koelelement aan want dan bevries ik en werk ik ook niet meer!’ Reservepen: ‘Nee brrr, ik lig tegen het koelelement aan!!’).

Met het materiaal gaat het allemaal prima. Ben het maar drie keer bijna vergeten in de hut/het hotel, dus tot nu toe gaat het goed. Met mijn suikers gaat het wat minder. Naast dat het heel vermoeiend is en voor een knallende koppijn zorgt, is het erg vervelend voor het rijden.

Wanneer ik niet goed zit of erg schommel word ik namelijk wagenziek. Zo reden we ergens in de middle of nowhere en besloot ik eerst de prikpen en dan een kotsbakje te pakken. Dat verklaarde namelijk de misselijkheid: 2.6. Na een korte break met stroopwafels, ranja en zoete thee was de misselijkheid weg. Na dit weekje gaat het al iets beter en moeten mijn suikers waarschijnlijk gewoon wennen aan het Scandinavische ritme. Ondanks dat ik braaf om de dag hardloop en veel wandelingen maak, lukt het niet. Misschien komt het omdat bij elke eland mijn suiker omhoog schiet. Wellicht doordat het maar twee uurtjes donker wordt per nacht waardoor mijn slaapritme en dus bloedsuiker wordt verstoord of dat mijn bloed inclusief suiker door ruim 30 muggen wordt opgezogen. Zo ook vandaag op de Noordkaap: een hypo. Ik denk dat er maar weinig mensen zo hoog, zo laag hebben gezeten (zie foto).

Stockholm, ik ben verliefd geworden. In deze leuke, stoere, schattige, mooie stad voelde ik mij helemaal thuis. Misschien omdat de blogger met suiker van diabetesmannen.se er woont? Deze verkoopt namelijk gruwelijk mooie truien met verschillende opdrukken van diabetes op lastdrop.spreadshirt.se Helaas zijn de prijzen wat hoog, anders had ik er allang één gekocht! Misschien kom ik de kerstman nog tegen hier ergens in Lapland. Zal ik hem eens vragen…

Zøete Smak, Nora

Bloedsuiker tijdens het schrijven: 7.6