Column Câthy – Rolschaatsen

De afgelopen weken is er een reclame op tv waar ik altijd een beetje treurig van word. Het is absoluut niet de bedoeling geweest van de reclamemakers om dat gevoel bij mij op te roepen. In tegenstelling zelfs. Volgens mij willen ze dat je een warm en blij gevoel krijgt bij de reclame en daarom ook bij het merk. En aangezien het merk de afgelopen weken niet zo best in het nieuws is geweest, kunnen ze dat wel gebruiken. Je mag lekker raden om welk merk het gaat!

Het gaat om een rolschaatsende dame. Klaar met haar werk gaan de schoenen uit en trekt zij haar rolschaatsen aan om een tochtje te maken. Door de stad, langs weilanden en over bruggen. Ze draait rondjes en lacht. Om ‘s avonds laat pas thuis te komen. Ze ploft dan op de bank om haar favoriete programma te kijken. Uiteraard is het een knappe dame. Ook ben ik wel een beetje jaloers op hoe soepel zij zich voortbeweegt op de rolschaatsen. Maar daar word ik niet treurig van. Er zijn meer vrouwen knapper of soepeler dan ik. So be it!

Het gaat om het onbezorgde. Het feit dat zij zonder tas de deur uit gaat. Ze kan uren rolschaatsen zonder zich ook maar een moment druk te maken over eventuele hypo’s. Ze heeft geen dextro bij zich. Ze hoeft niet te prikken. Ze heeft geen tijdelijke basaal nodig of daar van tevoren over na hoeven te denken. Ze rolschaatst vrolijk van de ene plek naar de andere. Thuis gooit ze de rolschaatsen uit en ploft ze op de bank. Zonder na te denken zet ze de tv aan. Die bloedsuiker regelt zichzelf wel.

Het is pure jaloezie die me treurig maakt. Want als ik zou willen (en goed genoeg zou kunnen rolschaatsen) kan ik prima zo’n tochtje maken. Het zal in het begin even puzzelen worden met mijn insuline en ik heb misschien een heuptasje nodig voor mijn meter en wat hypovoer. Maar kom op, ik moet gewoon blij zijn dat ik de optie überhaupt heb. Dat er insuline bestaat en mijn insulinepomp en alle toebehoren vergoed worden. Tsja, ik moet wat meer moeite doen dan een ander. Daar mag ik best jaloers op zijn.

Maar misschien geeft het mij uiteindelijk wel meer voldoening. Dat ik dat toch maar mooi geflikt heb, ondanks mijn diabetes. Dat ik trots kan zijn op mezelf. Dingen die anderen misschien voor lief nemen. Ben ik met mijn bezorgde leven misschien gelukkiger dan anderen in het onbezorgde? Het gaat tenslotte om perspectief. Hmm.