Column Juliette – Meten is weten?

Welke diabeet is er niet eindeloos verveeld met het motto ‘meten is weten’. Maar is dat wel zo? Is meten altijd weten?

Van jongs af aan leren mensen met diabetes dat ze vooral veel moeten meten. Het getalletje op je bloedsuikermeter bevestigt dat je je trillerig voelt, of vertelt je dat het prima met je gaat. Zelfs als je lijf iets anders suggereert. En inderdaad, met kennis van de hoogte van je bloedsuiker kun je je vervolgacties bepalen. Toch merk ik de laatste tijd bij iedereen die ik hierover spreek dat er juist ontzettend veel behoefte is aan die andere kant: hulp en bevestiging bij het zoeken. Want je meter vertelt je niet alles. Het vormt slechts een onderdeel van de echte zoektocht.

Een bloedsuikerwaarde zegt namelijk niets over je gevoel. Je hebt niets aan je meter op het moment dat jij baalt dat je nu even niet kunt sporten omdat je te laag zit of dat je het stomweg oneerlijk vindt dat andere mensen zomaar, zonder planning, een middagje kunnen gaan fietsen. Volgens mij zit hier een gat waar in de ‘officiële’ behandeling nog weinig aandacht voor is. De ‘verwerking’ van diabetes, een plek kunnen geven aan de gevoelens die komen kijken bij het hebben van een chronische ziekte.

Nieuwe zorg
Het mooie is dat steeds meer mensen in dat gat springen en manieren zoeken om de medische begeleiding aan te vullen. Jonge, enthousiaste mensen, die zich niet laten weerhouden door hun diabetes, maar die hun drive volgen om anderen te helpen meer grip op hun aandoening te krijgen. De een doet dat door een nieuwe vorm van medische behandeling na te streven, de ander doet dat door coaching aan te bieden of een forum op te zetten waar mensen ervaringen kunnen uitwisselen. Ik doe het door blogs te schrijven over diabetes, en mensen met diabetes in gesprekken een luisterend oor te bieden, vragen te beantwoorden en te helpen oplossingen te verzinnen. Al deze enthousiastelingen, al deze mensen die iets opzetten, slaan twee vliegen in één klap. We helpen anderen, maar daardoor helpen we ook onszelf. Het is namelijk fijn om je eigen kennis kwijt te kunnen en iets concreets voor anderen te doen, vooral als je gelooft dat er iets ontbreekt in het standaardaanbod.

Aangezien de initiatieven nu als paddenstoelen uit de grond schieten, denk ik dat het gerechtvaardigd is om te constateren dat er een hiaat zit in het standaardaanbod. En zeker, dat is kwalijk, omdat het betekent dat er een belangrijk stuk zorg buiten het vergoedingenstelsel valt en alleen binnen handbereik komt van hen die er actief naar zoeken. Anderzijds, juist doordat diabeten zelf dingen opzetten, wordt optimaal ingespeeld op de behoeftes die er leven. De lijn is duidelijk: meer aandacht voor de mentale aspecten en het dagelijks leven.

Toekomstdromen
Ik hoop dat het aanslaat. Ik hoop dat het gewoner wordt dat mensen met diabetes eens met een coach praten of met iemand die hen op een andere manier in contact brengt met hun gevoel en lichaam, zodat vertrouwen in intuïtie en lichaam belangrijker wordt dan alleen kijken naar die meter. Het zou fijn zijn als deze ontwikkeling kansen biedt voor iedereen, ook en misschien wel juist voor diegenen die er niet zelf om vragen.

Kennis is macht, maar zelfkennis gaat over meer dan getallen. Dat bereik je alleen door de zoektocht van proberen, vallen en weer opstaan af te leggen. Jammer dat daar geen meter voor is…