Column Câthy – Het placebo-effect

Al jaren ben ik gefascineerd door het placebo-effect. Omdat je denkt dat het werkt, werkt het! Briljant! Die hersenen van ons hebben toch een grotere sleutelfunctie op ons lichamelijk welbevinden dan wij denken. In juli las ik een artikel waarin een onderzoek werd beschreven over het placebo-effect als je weet dat je een placebo neemt. Er blijkt dan alsnog een effect te zijn! Waanzinnig toch? Ik begrijp dat niet iedereen hier net zo enthousiast van wordt als ik… Maar goed, misschien dat ik het daarom ook zo interessant vind om mee te doen aan klinisch wetenschappelijk onderzoek. Het menselijk lichaam is een wonderlijk apparaat!

Momenteel zit ik in de tweede fase van de butyraatstudie van het AMC. Even in het kort: dit is een cross-over studie naar de effecten van het middel butyraat (een soort vezeltje) op type 1 diabetes. En dan voornamelijk de effecten van butyraat op mijn ontlasting en mijn bloedwaarden. Cross-over wil zeggen dat je je eigen controle bent. Je krijgt dus een periode het echte middel en na een uitwasperiode een periode de placebo. Of andersom. Want het onderzoek waar ik aan mee doe is dubbelblind; zowel de arts als de proefpersoon weet niet wat ik neem op welk moment. Voor een placebo-liefhebber zoals ik natuurlijk fantastisch!

Toen ik bezig was aan de eerste serie pillen, liep mijn diabetes als een zonnetje. Ik was niet echt bezig of ik butyraat of placebo aan het slikken was. Ik gooide gewoon elke ochtend en avond dertien pillen in mijn mik (jaja der-tien!). Maar mijn HbA1c moest vlak na die periode gemeten worden en die was in de afgelopen jaren nog nooit zo mooi geweest. Ik was er daarom na mijn eerste serie pillen van overtuigd: ik heb de ‘echte’ pillen gehad. Ik had me namelijk een beetje verdiept in het onderzoek en dat zou een effect kunnen zijn. Vorige week ben ik aan deel twee begonnen. De placeboperiode, dacht ik tot ik het eerste potje open draaide… Die lucht! De andere pillen roken naar niks. Deze pillen hebben een soort penetrante kaaslucht. Nu hou ik best van kaas, dus dat scheelt, maar oude parmezaan in de ochtend is toch niet echt favoriet.

Door deze geur word ik toch op het verkeerde been gezet. Waarom zou een placebo een luchtje hebben? Is dit dan hoe butyraat ruikt? Of is het effect van butyraat zo fantastisch dat ze het placebo een beetje moesten opleuken? Om mij op een dwaalspoor te zetten. Mijn hoofd draait overuren. Was het toch toeval dat mooie HbA1c? Ook wel leuk dat ik dat dan helemaal op eigen kracht heb gedaan… Of heb ik nu het werkelijke middel? Ik ben helemaal in de war nu!

En misschien is dat maar goed ook. Ik moet er maar gewoon van uitgaan dat ik twee keer het echte middel heb gekregen. En dan gewoon één met kaas-smaak en één zonder. Is waarschijnlijk beter voor het onderzoek. Dus ik slik nog braaf de komende weken mijn kaas-pillen. Hopelijk krijg ik volgend jaar duidelijkheid of er een luchtje heeft gezeten aan de butyraat of aan de placebo. Alles voor de wetenschap!