Column Nora – Ketoontje komt om zijn loontje

Zo’n klassiek voorbeeld van een meelevende vraag waar je echt niet op aan het wachten bent is: ‘Zit je liever in een hypo of hyper?’ Ik beantwoordde die vraag altijd met hyper, tot gisteren…

Eergisteren had ik wederom een lange dag. Van 9 tot 5 naar de universiteit en vervolgens na het huiseten, hospiteren. Een stressvolle avond deze keer omdat we uit veel leuke studenten voor Villa Achterwerk konden kiezen. Na de leukste gekozen te hebben nog een biertje in de pub gedronken en toen na nog een extra biertje in mijn bedje gekropen. Een halfuur later stond ik er alweer naast om toch nog even de nodige suikercheck te doen: 20. Snel gespoten en wat afleiding gezocht.

Toen ik toch maar besloot daadwerkelijk te gaan slapen begon het feestje. De meest random nachtmerries ooit gehad. Dromen dat je verstikt raakt onder een luchtballon (deken op mijn hoofd), een huisgenootje die bloemkool naar je gooit en dat een stalen buis door mijn hoofd vast zat (lag een arm op mijn hoofd). Verder schrok ik steeds gedesoriënteerd wakker (hangt er iets aan de muur?), lage pijngrens (mijn haar doet zeer) en ontzettend misselijk. ‘s Ochtends bleek ik nog steeds op 15 te zitten en na het spuiten bleef die op 15. Na een lange douche viel het kwartje: ketonen. Dit houdt in dat je lichaam vet verbrandt i.p.v. glucose. Nu zou je verwachten dat dit als muziek in de oren klinkt, maar de stof die daarbij vrijkomt zorgt ervoor dat je lichaam verzuurt en is gevaarlijk voor mensen met diabetes. Geen goed dieet dus.

De rest van de dag heb ik veel bouillon gedronken tegen uitdroging en de suikers goed in de gaten gehouden in overleg met de diabetesverpleegkundige. Dat wierp zijn vruchten af, want om 17.00 uur was mijn waarde 9.8, kon ik mijn havermout binnenhouden en waren de ketonen weg. Met een gezicht alsof ik drie nachten had doorgehaald ben ik toch naar mijn korfbaltraining gegaan. Lekker wat frustratie eruit schieten en de verzuring eruit lopen. Diabetes is niet sterker dan ik. Toen ik weer thuis kwam voelde ik mij 100 keer beter en ben ik opgelucht met een waarde van 6,3 gaan slapen.

Het blijft een mysterie hoe ik opeens zo heftig kon reageren. Na een periode van gemiddeld drie hypo’s per dag is mijn lichaam misschien te veel ingesteld op lagere waardes? Wie weet kom ik er eens achter, waarschijnlijk niet. Zoals zoveel dingen die ik niet weet of begrijp. Wat ik wel weet dat als iemand mij nog eens vraag of ik liever in een hypo of hyper zit dat ik dan antwoord dat ik liever op diegene zijn hoofd zit. Want op dat moment vind ik dat hun ketoontje om zijn loontje.

Zoete Smak, Nora

Bloedsuiker tijdens het schrijven: 16,8