Gastcolumn Marieke – Drie maanden

Eindelijk even een momentje gevonden om mijn laatste column te schrijven! Soms denken we dat ‘het’ allemaal afgelopen is na de bevalling maar eigenlijk begint het dan pas. Dus is die periode het zeker waard om een column aan te wijden.

Na een bevalling die mooier was dan ik ooit had kunnen dromen volgde een heerlijke kraamweek. Het was zo fijn om 12 uur later alweer terug thuis te zijn. We hadden een fijne kraamverzorgster, de borstvoeding verliep eigenlijk vlekkeloos en Elias deed het verder ook super. En wat fijn om eens een keer te hoog te kunnen zitten zonder meteen over je kindje in te zitten. Die pizza waar ik mijn hele zwangerschap naar smachtte was met vijf minuten op! En die bloedsuiker van 18 die er ’s nachts op volgde, ach. Daar heb ik me maar even niet te druk om gemaakt.

Kortom, het ging allemaal zo goed dat ik bang werd voor een addertje onder het gras. En die bleek er ook te zijn. Een week na de geboorte wilde het voeden ineens niet meer. Er werd spruw, een schimmelinfectie, vermoed maar nooit vastgesteld; dit is iets waar ‘wij’ meer kans op hebben. De lactatiekundige, verloskundige, huisarts: niemand die wist wat het probleem was. Intussen bleven wij doorsukkelen. Dit is precies hoe het bij m’n oudste zoon ook ging. Opgeven was voor mij beide keren echter geen optie: er zijn zo ontzettend veel voordelen aan borstvoeding (bescherming tegen het ontwikkelen van type 1 diabetes bijvoorbeeld) en als het allemaal gaat zoals het moet is het zo’n prachtige ervaring. Gelukkig bleef Elias ook genoeg binnenkrijgen. Nu, drie maanden later, loopt het pas zoals het zou moeten en geniet ik volop. Heerlijk om z’n klein mannetje te kunnen voeden met je eigen lijf. We gaan voorlopig nog niet stoppen!

Diabetes is voor mij nooit een reden geweest om geen borstvoeding te geven. Al weet ik dat anderen daar anders over denken en ik ook niet kan vergelijken omdat ik nooit flesvoeding heb gegeven. Diabetes en kraamtijd is sowieso geen goede combinatie: alles moet weer opnieuw ingesteld worden en intussen gieren de hormonen nog door je lichaam. Soms kan ik flink balen van hypo’s terwijl de kleine honger heeft. Ik moet nou eenmaal eerst voor mezelf zorgen! Ik kan ook altijd merken wanneer hij regeldagen heeft gehad (vanaf zo’n dag gaat een baby meer drinken bij een voeding) want dan duiken mijn bloedsuikers flink naar beneden!

Nu, drie maanden later, ben ik nog steeds niet goed ingesteld. Ik heb soms gewoon domweg geen tijd voor diabetes met twee kindjes thuis. Het staat niet meer, zoals tijdens de zwangerschap, bovenaan mijn prioriteitenlijstje. Het bungelt eigenlijk zelfs ergens onderaan en daar moet ik nodig aan gaan werken. Het ziekenhuis maar eens opbellen voor een afspraak bijvoorbeeld…

En intussen is er gelukkig ook tijd genoeg om te genieten! Ik ben trots als ik naar mijn kinderen kijk. Het was hard werken maar ‘t was het meer dan waard! Elias kan flink huilen maar is ook een echte lachebek. Ik heb altijd gezegd dat het na twee kinderen klaar zou zijn. Maar stiekem lijkt een derde erbij ons toch wel erg leuk.. Ooit. Volgend jaar gaan we als gezin emigreren. En wie weet, als we daar eenmaal gesetteld zijn… Diabetes houdt ons in elk geval niet meer tegen!

Over de schrijfster:

Marieke schreef ruim een jaar lang columns voor ééndiabetes over zwanger worden en zwanger zijn. Dit deed ze onder de schuilnaam Esther. Wij zijn Marieke enorm dankbaar dat ze al haar ervaringen zwanger worden en zwanger zijn gedeeld heeft met ons!