Gastcolumn Gerard – Diabetes en een openhartoperatie

Na alle mooie verhalen op Facebook en op de website van ééndiabetes denk ik dat het tijd is voor een nieuw, misschien wat speciaal of bijzonder, maar zeker interessant verhaal. Mijn verhaal begint waarschijnlijk net als elk ander diabetesverhaal met het feit dat ik type 1 diabetes heb. Wij zijn die mensen die de hele dag hoofdrekenen, prikken, spuiten en infusen wisselen. We zijn diegenen die elke dag strijden en streven naar een stabiele bloedglucose, om dan nog maar te vergeten wat we daarvoor moeten doen. De ene draait er z’n hand niet voor om; weer een ander heeft moeite om alles te reguleren, om alles strak op peil te krijgen. Zo heeft elke patiënt z’n eigen strijd. En dat maakt het mooi, suikerziekte of niet: allemaal blijven we mensen die heerlijk sporten, een intensieve hobby uitvoeren, of gewoon van het leven genieten met alles wat het te bieden heeft. Want wij zijn niets anders, wij hebben alleen elke dag onze figuurlijke rugzak om, met daarin de diabetes.

Nu draait mijn verhaal waarschijnlijk een andere kant op: niet dat ik met mijn diabetes zo lekker kan sporten, of dat ik mijn leven gewoon leidt zoals elk ander, terwijl ik diabetes heb. Nee, mijn verhaal gaat over mijn diabetes en mijn openhartoperatie. En ja, zelfs dan staat diabetes niet in de weg!

Zo’n drie maanden geleden, halverwege augustus, word ik verwacht op de afdeling “Specialisme Cardiologie”. Hier kom ik om een echo te laten maken van mijn hart. Mijn vader is onlangs onderzocht op hartfalen, en daaruit blijkt dat er genetische aandoeningen aanwezig kunnen zijn bij ons, “de kinderen”. Afijn, wij laten ons wel checken. Vol goede moed loop ik de echo tegemoet, ik met mijn jonge sterke lichaam; 3 keer per week fitness, stratenmaker als beroep. Wat kan er mis zijn?

Veel meer dan je hoopt! Op de echo blijkt dat mijn hartspier, te midden van het hart, te dik is. Oké, tot daar aan toe, maar dan word ik voor verder onderzoek verwacht. De week erop kom ik binnen voor mijn tweede hartecho en ditmaal moet ik tussen de echo’s door een aantal kniebuigingen maken. Dit om mijn hart sneller te laten kloppen. Hierdoor raak ik al snel buiten adem en kunnen we verder met de echo. Op de kamer blijft het stil. Tot dat de verpleger zegt dat het klaar is en ik door mag naar de cardioloog.

Nog steeds vrolijk, stap ik bij mijn cardioloog binnen en neem plaats. Ja, deze mensen zijn getraind om zo vrolijk en rustig mogelijk te vertellen dat je geopereerd moet worden aan je hart. Dat is een klap recht in je gezicht. Tranen zijn niet te bedwingen. Ik wist niet dat je als mens zo bang kon zijn! Alle informatie vliegt om je oren, maar niks komt echt binnen. Je bent door de grond gestort en alles is stil om je heen. De wereld gaat door, en ik blijf stil staan.

Dan is het zover. Weken zijn voorbijgegaan, alle info en gegevens zijn bekend en goedgekeurd. Het wordt tijd voor de dag. De dag waarop ze mijn hart stoppen om het te openen en repareren, zoals de monteur een auto maakt. Dagelijks werk voor een chirurg. Een risicovolle ingreep voor een jongen van 25 jaar. Tegen de tijd dat ik geopereerd word heb ik al een aantal dingen geregeld voor het geval dat, voor het geval het mis zou gaan. Ik nooit meer wakker zal worden. Gelukkig komt het niet zover, maar stel je maar eens voor hoe je je voelen moet.

De operatie verloopt uitstekend. Acht uur lang zijn ze bezig en na een paar uur word ik wakker op de Intensive Care. Vanaf dat moment is het keihard vechten! Vanaf het moment dat mijn operatie begint, word ik aangesloten op een infuus met insuline. Om de twee uur wordt mijn glucose gemeten. En zo nodig bijgespoten. Sinds mijn operatie is mijn suiker nog niet zo goed geweest als nu! 

Dagen gaan voorbij en elke dag is het vechten. Stukjes lopen door de gang. Ik voel me een man van 85, maar ik ga door. Toch wil ik naar huis. Sterker worden dan ooit. En dat lukt. Tot nu toe loopt alles goed. Mijn hart is gemaakt, zoals het hoort te zijn, en langzaam ben ik begonnen aan mijn hartrevalidatie, sporten en aansterken.

Dit verhaal laat zien dat zelfs wanneer je zo zwaar toegetakeld wordt, je alsnog door kan gaan met je diabetes. Dit mag nooit in de weg staan, diabetes heb je niet. Diabetes heeft jou. Word daarom beste maatjes met elkaar. En houd het zo goed als kan op peil! Want zoals je ziet, kan dat ook wanneer je in mijn schoenen staat!

Over de schrijver:

Gerard (25) werkt als stratenmaker en heeft vanaf zijn tiende type 1 diabetes. Dat gaat zoals bij de meesten de ene periode wat beter dan de andere. In augustus 2015 krijgt hij te horen dat zijn hartspier te dik is. Een klap in zijn gezicht, want nu is hij ineens ook hartpatiënt. Toch blijft hij positief en daarom doet hij zijn verhaal bij ééndiabetes!