Column Anoesjka – I’m dreaming of a low-carb christmas

Tja. Kerst blijft toch lastig als diabeet – zeker met familieleden die je niet per se goed kent, of schoonfamilie die je niet vaak ziet. Van het uitgebreide dilemma wat ik die dagen zelf wederom heb ervaren, heb ik onderstaand schema gemaakt

Als ik “ja” tegen een toetje zeg, dan:

1. Kijkt men me aan of ik niet goed voor mezelf zorg: “Dat mag jij toch helemaal niet eten?”

2. Denkt men: “Zie je wel, het valt reuze mee met die diabetes. Het is helemaal niet zo moeilijk, want blijkbaar kan je alles eten.”

3. Als je dan een andere keer “nee” zegt (misschien heb je wel gewoon geen zin in het specifieke ‘lekkers’) stuit je alsnog op onbegrip: “Hoezo nee? je mag toch alles eten? Wat ongezellig…”

Als ik “nee” zeg, dan:

1. “Hoezo, je mag toch alles gewoon eten?”

2. “Ja natuurlijk hoef jij niet, dat mag je niet! De buurvrouw van een tante van een kennis met wie mijn broer ooit op school zat heeft ook heeeele erge diabetes.”

3. Of, nog mooier: voortaan neemt men in een andere situatie (als ik misschien juist wel heel graag een specifiek toetje wil (mijn levensmotto is ‘Zeg altijd ja tegen baklava!’) alvast de ‘nee’-beslissing voor me. Grrr..

Of, nog leuker:

Die lekkere bonbons? “Voor jou hebben we speciale suikervrije!” Geloof me: ik heb nog nooit zoiets vies gehad als suikervrije pralinebonbons… Ze werken nog laxerend ook als je er meer dan een paar eet. Joepie. Merry Christmas to me.

Zelf weet ik dus nooit goed wat ik moet in zulke situaties, en de feestdagen zitten er vol mee. Soms wil ik het gedoe met verlengde bolussen en correcties uit luiheid/gezond verstand vermijden, soms wil ik me daar lekker niks van aantrekken, alles eten wat los en vast zit en er een insulinetsunami tegenaan gooien (al heb ik toch meestal spijt in dat laatste geval). Dit resulteert erin dat ik met de feestdagen ook constant wissel tussen ‘wel een toetje’, ‘geen oliebol’, ‘wel koekjes’, ‘geen zoete cocktail’, ‘wel frietjes’, ‘geen chocola’. Niet zo gek dat men niet snapt wat ze met mij en mijn diabetes aanmoeten… Ik ben een diabetesenigma voor anderen en voor mezelf, want blijkbaar weet ik zelf ook niet wat ik wil.

Gelukkig is het inmiddels weer januari, en Pasen is pas over ruim 80 dagen.