Diabetes en depressie – het verhaal van Emmy

Nooit gedacht dat ik hier een column over zou schrijven, nooit gedacht dat het mij zou overkomen, maar ook zeker nooit gedacht dat ik er zo sterk uit zou kunnen komen: een depressie.

Eigenlijk heb ik een heel leuk, normaal leven. Ja, ik heb suikerziekte. Al 18 jaar ondertussen. En nee, dit is niet altijd zonder problemen verlopen maar ik heb altijd een hele positieve houding gehad en voor mijn gevoel kon ik altijd alles wel aan. Ik ben zo ook opgevoed, positief en sterk, en dit is mijn ouders ook heel aardig gelukt. Helaas heb ik veel mee moeten maken, met als grootste dieptepunt het plots overlijden van mijn vader, ondertussen alweer vijf  jaar geleden.

Na die tijd ging het op en af met mij, en dus ook met mijn suikers. Ik heb mijn ziekte regelmatig verwaarloosd, vond het niet zo belangrijk. Beter gezegd, ik vond mezelf niet meer zo belangrijk de laatste jaren. Eigenlijk deed ik maar wat, heb mijn opleiding afgemaakt en ben gaan werken. Allerlei baantjes gehad, maar niets waar ik me echt heel goed bij voelde. Relaties die over gingen, vriendschappen die verwaterden, het boeide me allemaal niet zo veel. Nu ik erop terug kijk denk ik dat de depressie echt mijn leven is ingeslopen en ik er langzaamaan aan gaan wennen dat ik niet altijd even happy was.  En dan niet zomaar een rotdag, maar dat gevoel zat bij mij echt heel diep.

De reden dat ik jullie hier over wil vertellen is omdat ik jullie graag wil waarschuwen. Ik ben er zelf achtergekomen wat een gevaarlijke combinatie dit kan zijn. Somber zijn en diabetes hebben, het een helpt het ander absoluut niet. Als ik mijn dag niet had, gaf ik ook niets om mijn suiker. Andersom als mijn suikers niet goed waren, was mijn stemming helemaal niet om over naar huis te schrijven. Het is lastig, iedereen wil je helpen maar je weet eigenlijk zelf ook niet zo goed wat er aan de hand is, met als gevolg dat je maar gewoon zo door blijft gaan.

Bij mij is het helaas behoorlijk mis gegaan, ik heb moeten stoppen met werken en eigenlijk zo’n beetje met alles. Twee keer in de week ben ik in therapie gegaan en ik slikte antidepressiva. Dit waren absoluut niet de leukste maanden van mijn leven, maar ergens vanbinnen wist ik dat ik het probleem nu eens echt aan moest pakken. In deze tijd heb ik enorm veel geleerd over mezelf en ben ik erachter gekomen dat ik gewoon enorm baal van mijn ziekte. Ik moet opnieuw leren te genieten van de dingen die er zijn, naast het hebben van suikerziekte, want dat ben ik echt verloren. Ik was het mezelf en mijn omgeving verschuldigd, er zijn zoveel  mensen die om mij geven en kom op, het leven is echt heel mooi en de moeite waard om voor te knokken, heel hard knokken. Al was en is het voor mij absoluut geen makkelijke strijd, ik gooi de handdoek deze keer niet in de ring.

Ik mag gelukkig weer aan het werk, en hoe goed ik me nu ook voel, ik weet ook dat ik heel erg op moet letten. Ik ben me er bewust van dat ik sneller aan de bel moet trekken, dat ik eerlijk moet zijn over wat ik echt voel en dat ik mijn suikerziekte zeker niet mag verwaarlozen.

Ze kunnen altijd zo mooi zeggen: ‘achter de wolken schijnt de zon’ en ‘na regen komt zonneschijn’. Voor mijn gevoel heb ik midden in een grote, heftige  storm gezeten. En hopelijk ga ik nu heel wat zonlicht tegemoet!