Gastcolumn Nicole – Samen door één deur

En dan heb ik je ‘geaccepteerd’, zoals ze dat zo mooi kunnen noemen. Alsof ik ooit werkelijk kan accepteren dat dit, mijn leven met jou, niet anders gaat worden. Maar oké, als ik dan weer fijn met jou op één lijn zit, op de juiste, rechte lijn na een goede dag. De perfecte 5.5-bloedsuikerdag. Dan ben ik zo blij met mij, met ons. Het gaat! Niet vanzelf… Maar, hey! Het. Gaat. We gaan samen door één deur! Dan ben ik trots op mezelf, dat ik me toch weer even heel goed in jou kan verplaatsen. Dat ik mijn lichaam zo goed ken, dat ik weet wat je nodig hebt en waarom. Awesome!

Maar soms ben ik zo diabetes-boos. Bijvoorbeeld laatst. Mijn ochtend begon ik op 9.3. Eerst al een correctie voor m’n douche. Dan netjes een pre-bolus van vijftien minuten zoals ik dat nu elke keer braaf doe, omdat dat zo goed uitpakt, niet zoveel schommelingen en niet boven de 10 na het ontbijt en bij de lunch trouwens ook! Ideaal. Maar dit was weer zo’n dag. Zo’n dag waar je niks mee kan… Ik kreeg mijn waarde niet onder de 10, terwijl er niks spannends of bijzonders te gebeuren stond. Het was gewoon weer zo’n dag. Met mijn pomp op 150% en bijbolussen. Oké… Denk ik dan. Laat maar gaan, dat komt straks wel weer goed.

Maar op zo’n dag komt het niet goed. Als het dan al lang lunch tijd is geweest en ik zit eindelijk rond de 8 denk ik, héhé, tijd voor eten. Maar dat is dus de grap op zo’n dag, dan gaat het dus wéér mis! Weer een nette pre bolus, maar na de lunch stijg ik door naar 18! Wow, lekker dan. Dan gaan we het helemaal anders doen. Dus mijn naaldje vervangen en opnieuw de lunch-bolus die kennelijk niet is aangekomen. Na een lange middag van irritatie, waardes nog steeds niet onder de 10 krijgen en denken: ‘laat gaan’, terwijl dat niet lukt omdat het WEL MIJN LICHAAM IS die zich zo beroerd voelt.

Zak ik eindelijk na het avondeten netjes naar 6. Maar uh… Wacht eens even, twee pijltjes naar beneden. GREAT! En dat terwijl er zo een potje zaalvoetbal op de planning staat. Dan ben ik dus echt pissed off! Ga je nou serieus dit verpesten? Op zulke momenten ben ik er echt zo klaar mee dat ik ook echt denk: ‘Nee, nu mag ík even!’. Dus ik ga gewoon voetballen. Maar het is zo ontzettend dubbel, dat vechten tegen jezelf. Want je weet dat het geen wijsheid is om met een hypo te voetballen. Maar laat ik dan dat stukje mijn fun van de dag verpesten? Hell no.

Wat kan ik me boos maken als je me weer alle kanten op stuurt, behalve de goede. Ik noem het ruzie, onenigheid met jou, maar de enige die echt last van die ruzies heeft ben ik. Ik ben degene die zich ziek, chagrijnig of moe voelt. Ik ben ook degene die het op moet lossen, want vanzelf gaat dat nooit. Ik moet me in jou verplaatsen, denken hoe jij ‘denkt’ en het op die manier weer in goede banen te leiden in mijn lichaam. Dat gaat de ene dag beter als de andere.

Maar overall ken ik jou al zo goed. Dat maakt me trots. Trots dat ik jou zo goed ken, dat het uiteindelijk altijd weer goed komt. Door mij, alleen door mij. Uiteindelijk kunnen we altijd weer door één deur. Gewoon… Omdat het (niet anders) kan.

Wij zijn ook heel trots op Nicole dat ze haar gedachtes met ons heeft willen delen. Heb jij ook een heftig, grappig, interessant, kritisch of mooi verhaal over jouw leven met type 1 diabetes dat je graag met ons wilt delen? Stuur dan een mailtje naar info@eendiabetes.nl en dan kijken we samen of het geschikt is voor publicatie.