Column Matthijs – Hoog en laag spr…. zitten

Ik zal het maar meteen zeggen: af en toe kan ik me groen en geel ergeren aan de schrijftaal die wij Nederlanders gebruiken. Het lijkt op de sociale media wel of we massaal na groep 6 zijn gekapt met school. Toch lijken de glucosemeter-fabrikanten er niet zo mee te zitten en doen ze er (onbewust) een schepje bovenop.

In deze tijd van Facebookende en Whatsappende mensen gaat het vooral om snelheid. Hoe korter het bericht, hoe beter. Het woord ‘even’ wordt verkort tot ‘ff’ en ‘inderdaad’ moet het met de drie letters ‘idd’ doen. Nou vind ik dit niet heel erg. Het maakt het voor de schrijver namelijk makkelijker, want het aantal karakters dat getypt moet worden is veel minder, terwijl de lezer nog steeds begrijpt wat er staat. Maar dan het woordje ‘me’… Los van het feit dat ‘me’ slechts twee karakters korter is dan ‘mijn’, lijkt het of niemand nog weet in welke context je dit woord gebruikt. ‘Me suiker’, ‘me vriend’, ‘me insuline’. Waarom doet men dit? Ik kan me geen andere reden voorstellen dan dat men het gewoon niet weet. Hetzelfde geldt voor ‘jou’. ‘Jou huis’ en ‘jou glucosewaarde’. Ik krijg er de kriebels van. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het besluit dat veel mensen nemen: we laten en masse de interpunctie achterwege. Ja, natuurlijk schrijft dat sneller, maar het leest voor geen meter! Ik zie het ook steeds vaker in de Faceboekgroep ‘Jongvolwassen en diabetes’ gebeuren. Helaas helpt onze dagelijkse metgezel: de glucosemeter, er ook niet bij.

Tijdens een nachtelijke hypo een paar dagen geleden, pakte ik me/mijn* Libre erbij om even te meten of ik echt wel laag zat. Het (veel te felle) scherm gaf aan: ‘LO’. Terwijl ik lig bij te komen van me/mijn* vreetkick gaat er van alles door me/mijn* hoofd. Op zo’n moment kom ik altijd op goede ideeën, die ik de volgende dag vergeten ben, maar deze keer niet. Ik betrapte mezelf er die morgen op dat ik dacht ‘Ik zat LO. Schrijf je dat zo?’ Als je het hardop zegt, dan hoor je het verschil met de ware schrijfwijze natuurlijk niet. Hetzelfde geldt voor ‘HI’. Beide schrijf je natuurlijk als ‘low’ en ‘high’. Maar het zou me/mijn* niks verbazen als dat langzaam in de vergetelheid raakt.

(*doorhalen wat niet van toepassing is)

Misschien vind je het gezeur, maar ik zie onze taal langzaam verloederen, terwijl het zo makkelijk te onthouden is! Het is: ‘Dat is mijn libre’ en ‘mijn diabetes haat me’. Laten we in ieder geval onder ons diabeten afspreken dat we onthouden dat ‘LO’ low is en ‘HI’ high. Dan ga ik met mijn ijdele hoop dat men ooit ‘me’ in de goede context gaat gebruiken en ook punten en komma’s op de juiste plaats zet, wel in een hoekje zitten.