Column Juliette – Poezelige Pootjes

Jarenlang kon ik op de vraag naar complicaties bij diabetes antwoorden ‘Nee hoor, niets aan de hand’. En dat kwam er zo soepeltjes uit, dat ik zelf eigenlijk vergeten was dat het ook anders kan. Een paar jaar geleden zat er een kleine eiwit-lekkage in mijn oog. Niet fijn, integendeel, maar met een (nog…) lager HbA1c en zonder direct last aan mijn oog, verdwenen de lekkage en het schrikmoment weer snel naar de achtergrond.

Deze week veranderde dat toen ik ineens nauwelijks meer kon lopen door een pijnlijke plek onder mijn teen. Ineens stond voetzorg, normaal in het rijtje ‘oh ja, daar moet ik af en toe ook iets mee’, bovenaan de prioriteitenlijst. Toen de podotherapeut mijn voeten zag en zei ‘ja, jij hebt inderdaad rotvoeten’, was ik er helemaal klaar mee. Visioenen van geamputeerde tenen en mijn eigen laksheid hielden me de afgelopen dagen uit mijn slaap. Waarom was ik altijd zo gemakkelijk over complicaties? Waarom was dat de ver-van-mijn-bed-show en nam ik dat niet wat serieuzer?

Het antwoord is zelfbescherming en jeugd. Als ik mijn leven laat bepalen door de angst voor complicaties en anticipeer op wat er misschien gaat gebeuren over 20 jaar, beperk ik mezelf meer dan ik op dit moment wil. Dat is een keuze. Net zoals ik de keuze heb gemaakt veel rekening te houden met mijn diabetes. Ik eet heel bewust, zie af van diepvriespizza’s en vermijd witte saus bij pasta. Ik drink weinig alcohol, in verband met de effecten op mijn bloedsuiker. Ik sport regelmatig en houd bij mijn insulinehoeveelheid rekening met het soort sport, de duur en de mate van spierpijn die ik nog aan de vorige keer heb overgehouden. Maar ik weiger om mijn verse pizza in Italië (het enige land waar echt fatsoenlijke pizza’s gemaakt worden) te laten schieten, liefst nog met een mierzoete limoncello toe. Ik vind het al heel wat dat ik in ruil voor dat privilege met pijn in het hart mijn ijsje oversla. En ik behoud me ook het recht voor na het sporten de hypo een tijdlang te negeren en tóch gewoon op de fiets te stappen, omdat ik ook even ‘normaal’ wil zijn.

Morgen ga ik naar de podotherapeut en de huisarts om de doorbloeding van mijn voet te laten nakijken. Ik ben weer even wakker geschud en mijn nonchalante houding heeft plaatsgemaakt voor alertheid. Ik let nog meer op wat ik eet (zout, vet en al die andere dingen die ik normaal gesproken zonder nadenken verorber) en ik heb met instructies van de podotherapeut nieuwe ‘verantwoorde’ schoenen besteld. Zonder verantwoord klittenband. Met een onverantwoord elegant hakje. Want ik ben nog niet klaar voor de geraniums…