Column Anoesjka – Op de nieuwe werkvloer

Hoera! Ondanks een opleiding in de Geesteswetenschappen (erger zelfs, Kunst en Cultuur) heb ik werk! Oké, een zwangerschapsvervanging, maar ik ben alsnog dolgelukkig. Het is in tegenstelling tot veel van mijn jaargenoten namelijk wél binnen mijn vakgebied. Aan de slag in een museum! Dat betekende ook, voor het eerst in mijn #grotemensenleven dat ik zo goed als een volle week aan de slag ging, en dát binnen een week na het sollicitatiegesprek. Nieuw werk is voor iedereen wennen, maar stiekem was ik een beetje zenuwachtig wat mijn suiker ervan zou vinden… Wat zou jouw diabetes zeggen als je ‘m zou vertellen “goh, hee, heads-up: ik ga mijn ritme helemaal omgooien, veel meer bewegen, ik gooi er een portie stress bij en oja ook een dosis zenuwen in het begin.” Zou de mijne niet waarderen dacht ik.

Van parttime klusjes en veel thuis werken, naar 3 dagen bij werkgever A, 1-2 bij werkgever B, een klus voor werkgever C in de tussentijd, plus daarnaast nog ZZP fotograaf. En poes Poekie die thuis geknuffeld moet worden. En een vriend (ja, sorry lieverd, in díe volgorde). En een sociaal leven. En huishouden. En diabetes. Allemaal leuk (behalve die laatste), maar ook wel veel.

Tot mijn grote verbazing zag mijn eerste dag, waar ik natuurlijk wat extra had gemeten, er zo uit:

9,8 – 8,4 – 5,2 – 9,3 – 6,1 – 6,3 – 6,8 – 4,3 – 4,9

Goh, zou dat dan toch de beweging zijn? Het heen- en weer fietsen plus op werk veel heen- en weer lopen? En het regelmatige eten van een gewone werkdag? En het feit dat ik steeds heel gezond mijn eigen lunch maak in plaats van de kantine leeg te kopen? OF BEN IK GENEZEN?

Mijn nieuwe collega’s waren allemaal aardig en stelde niet eens de gebruikelijke voorspelbare vragen* (*lees: uitte geen vooroordelen ingefluisterd door nu.nl & co. (die ik uiteraard met liefde en geduld altijd weerleg en uitleg maar liever is dat niet nodig)). Het werk ging ook goed en was leuk. Ik had goede hoop dat dit helemaal niet zo lastig zou worden als gevreesd!

Haha. Nee dus. Slechts enkele dagen later:

17,2 – 14,6 – 10,2 – 3,7 – 6,6 – 3,2

Joepie.

Helaas voel ik zulke waardes meteen inslaan als een bom. En zo volgden nog een paar van zulke dagen. Was het spanning? Vermoeidheid? Hormonen? Eten? Beweging? De stand van de maan en sterren? Was Jupiter “in retrograde”? Zoals zo vaak was er niet één oorzaak en bleef het waarom een mysterie.

Toen baalde ik, ondanks mijn optimistische begin vol goede moed, toch wel een beetje. Ik hou van veel hooi op mijn vork, veel ballen in de lucht – dan ben ik op mijn gelukkigst – maar daarom is het best wel eens zuur als bloedsuikers spreekwoordelijk m’n “vork” doen verroesten en af en toe een “bal” in de lucht doen leeglopen. Dat wil ik helemaal niet!

Maar ja, wat doe je er aan…

Ondertussen bikkel ik dus lekker door (met wat meer meten, correcties en koffie dan normaal), poog ik wat geduld te hebben en het wennen nog meer zijn kans te geven, en schrijf ik de frustratie gewoon even van me af onder lotgenoten hier. Ik weet zeker dat het goed komt en ik heb het desondanks in ieder geval heel erg naar mijn zin op mijn werk.

O en, trouwens, als er één groep mensen is die bikkels zijn en overal op kunnen inspelen (we moeten wel), dan zijn het wel type enen.

Hebben jullie ooit in hetzelfde schuitje gezeten? Hoe verging het jullie?