Column – Annemieke heeft geen diabetes

Aangenaam, ik ben Annemieke, 32 jaar en ik heb net twee boterhammen met chocopasta gegeten zonder het aantal koolhydraten te berekenen en zonder te spuiten. Dat kan omdat ik zelf geen diabetes heb. Mijn man Jan (33 jaar) kreeg de diagnose diabetes type 1 toen hij twintig was. Hij weet inmiddels niet beter meer. Voor mij lag dat heel anders toen ik hem leerde kennen. Ik wist niet meer van diabetes dan dat je insuline moest spuiten en af en toe chocolade moest eten.

Inmiddels hoort diabetes ook bij mijn leven. Net als Jan heb ik een checklist in mijn hoofd voor ik de deur uitloop: sleutels, telefoon, portemonnee, spuit en meter (als vrouw zit dat meestal bij mij in de tas.) Bij het boodschappen doen komen Dextro en cola standaard in het mandje.  Ik herken het vaak eerder als Jan te hoog zit met zijn waarden dan hijzelf.  (Hij is goed te pruimen met hypo’s, maar moe en chagrijnig van hypers) Als zijn waarden soms veel te hoog of te laag zijn schopt dat ook mijn plannen voor die dag overhoop en geldt er verplichte rust. Nu we een huis willen kopen, is het moeilijk kunnen afsluiten van een overlijdensrisicoverzekering ook net zo goed mijn probleem.

In het begin van onze relatie las ik alles over diabetes wat ik maar kon vinden. Al die informatie maakte me angstig. Als drie keer per week sporten complicaties zou voorkomen, dan wilde ik minstens vier keer per week samen hardlopen. We zouden zo weinig mogelijk koolhydraten eten en aardappels en boterhammen helemaal afzweren. Wijn en bier hadden we niet nodig om het leuk te hebben. En we moesten op tijd naar bed natuurlijk, want regelmaat is overal goed voor. Ik zou er wel eens voor zorgen dat Jan die uitzondering zou worden die de 86 minstens zou halen. Ik kwam er al snel achter dat dat geen leven is.

Ik voelde me een soort juf die alles controleerde, niet echt een leuke partner voor hem.  Jan is verantwoordelijk voor zijn eigen gezondheid, zelfs als dat ook mij raakt. Hij heeft zijn manieren gevonden om met zijn diabetes om te gaan en heeft daar een stuk meer ervaring mee dan ik. Ik kan wel allerlei theorieën van internet plukken, maar uiteindelijk kent Jan zijn eigen lichaam het beste. Inmiddels durf ik daarop ook te vertrouwen, meestal heeft hij gelijk heeft als het om zijn diabetes gaat. Dat wondje op zijn voet trekt inderdaad uit zichzelf weg en ook een periode met veel hypers gaat weer over zonder extra doktersbezoek.

Ik ben naast hem gaan staan in plaats van hem te pushen gezond te leven. Daar werd het thuis een stuk gezelliger van. Al kan ik het af en toe toch niet laten om te vragen hoe hij na het eten van een boterham met chocopasta met zijn waarden zit.