Maureen & de avondvierdaagse

De avondvierdaagse: ik krijg al een brok in mijn keel als ik er over nadenk. Waarschijnlijk heb ik toch een licht trauma overgehouden aan dit jaarlijks evenement dat elk jaar in volle glorie wordt gevierd in mijn woonplaats.Vanaf groep 1 mag je als kind meelopen aan de vierdaagse. Onder begeleiding van mijn moeder liep ik elk jaar trouw de 5 kilometer. Met als doel: de laatste dag zoveel mogelijk snoep te innen bij de intocht. Met luid gejoel en gejuich werden de wandelaars binnengehaald. Dan kreeg je snoep, niet een klein beetje maar heel veel snoep. Zo blij als een kind voelde ik me een heuse winnaar.

Totdat ik in groep 6 kwam. Dit was het schooljaar dat bij mij type 1 diabetes werd geconstateerd. Ik moest ineens op gezette tijden eten en spuiten. Al mijn eten moest worden afgewogen en een vast schema met koolhydraatberekeningen hing standaard bij ons aan de binnenkant van het keukenkastje. Zomaar een snoepje of iets anders mocht ik niet. Een traktatie uit de klas moest altijd vervangen worden voor iets met zo min mogelijk suiker. Gelukkig is dit in de loop der jaren flink veranderd maar destijds in 1993 moest ik hier mee dealen, ik wist niet beter, het moest gewoon.

Mijn eerste wandelvierdaagse met diabetes volgde, mijn moeder ging mee als begeleidster inclusief de ‘one touch’ bloedsuikermeter formaat koelkast en de nodige dextro en boterhammen voor het geval dat ik een hypo zou krijgen. De dagen verliepen zonder problemen en vol smart verheugde ik me op de laatste wandeldag. De vierde dag brak aan en met de laatste meters in mijn benen kwam het einde in zicht. Daar stonden de familie en kennissen ons op te wachten. Vol trots liep ik naar ze toe en teleurgesteld liep ik ook weer weg. Waar al mijn vriendjes en vriendinnetjes aan kwamen met zakken snoep en chocolademedailles, moest ik het doen met vier bossen bloemen en een zakje suikervrije drop. Hoe verdrietig kan een 9-jarige zich voelen. Ik wilde ook zakken vol snoep, maar iedereen was er heilig van overtuigd dat kleine Maureen beter geen suiker mocht hebben.

Nu de tijd is aangebroken dat ik als ouder meeloop met mijn eigen kind, wil ik mijn zoon tot niets beperken. Je kunt overdrijven. Maar toch zie ik het meer als een inhaalslag op mijn eigen jeugd. Mijn zoon voelde zich een ware koning tijdens het defilé inclusief snoep en chocolademedaille. Ik voelde zijn trots en zo blij als een kind liep ik met hem mee. Terugdenkend aan mijn eigen kindertijd, ben ik dankbaar dat de tijden gelukkig zijn veranderd.

Over de schrijfster:
Maureen (1983) heeft sinds haar negende type 1 diabetes. Ze is getrouwd, heeft een prachtige zoon en heeft een uitdagende baan in een beauty & lifestyle-winkel. Ze komt veel in aanraking met mensen die haar wel even vertellen hoe het zit met type 1 diabetes. Maandelijks schrijft ze over de meest opvallende situaties van thuis of haar werk.