Maureen & zonvakantie

Ik lig in de zon. De Spaanse zon wel te verstaan. Terwijl ik mijn derde column aan het tikken ben, ben ik aan het genieten met een colaatje light op mijn ligbed aan het zwembad.Ik heb zojuist mijn insulinepomp weer aangekoppeld. Nu is het de beurt aan papa om onze zoon te vermaken, ik moet weer even aan het infuus. Om maar even in onze woorden de praten.

Het blijft knap lastig dat aan en af koppelen tijdens het zwemmen, ik kan er maar niet aan wennen. En juist door die enorme brandende hete zon, vind ik het ook nog eens lastig om mijn pomp enigszins in de schaduw te verstoppen. Maar laat ik niet klagen, we genieten allemaal en dat is het belangrijkst.

Mijn suikers zijn verre van stabiel en dat neem ik maar voor lief. Een paar dagen voor de vakantie schommelde mijn bloedsuikers al enorm. Ik vloog van 3 naar 18 en weer terug. Dit was te wijten aan pure vakantiestress. Ik ben als de dood dat ik iets vergeet. De vreemdste scenario’s spoken door mijn hoofd, van het vergeten van mijn insuline tot het springen in het water met mijn insulinepomp nog om. Ik merk dat ik er niet teveel mee bezig moet zijn. Al is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Nu ik op plaats van bestemming ben is deze last al van mijn schouders, omdat ik nu weet dat ik niets vergeten ben.

Terug naar de orde van de dag. Ik liep net langs een aantal Spanjaarden en ik kon aan hun gebaren zien dat ze het over die gekke pleister op mijn buik hadden. Ach ik moet er zelf ook wel om lachen, want het ziet er daadwerkelijk ook echt niet uit. De pleister van mijn infuus is door het vele zwemmen nogal los gaan zitten. Ik kan nog minstens een dag met mijn insuline doen, dus waarom zou ik dan een nieuw infuus erin schieten? Ik heb de pleister maar vast gezet met van die huidkleurige katoenen pleisters: mijn infuus zit links, rechts, onder en boven helemaal vast geplakt. Het is een waar pleister-festijn op mijn buik. Het maakt mij niet uit wat anderen ervan vinden, want ook mijn diabetes en toebehoren staan in de vakantiemodus.

Na deze vakantie zal ik weer in het ritme moeten komen en proberen mijn bloedsuikers weer helemaal op orde te brengen, maar nu geniet ik nog even van deze onregelmatige ritmeloze dagen met te weinig beweging en teveel suikers.

Oh mijn plicht roept weer: insulinepomp afkoppelen en het water weer in. Fijne vakantie allemaal en laat je vakantie niet bederven door je diabetes!

Over de schrijfster
Maureen (1983) heeft sinds haar negende type 1 diabetes. Ze is getrouwd, heeft een prachtige zoon en heeft een uitdagende baan in een beauty & lifestyle-winkel. Ze komt veel in aanraking met mensen die haar wel even vertellen hoe het zit met type 1 diabetes. Maandelijks schrijft ze over de meest opvallende situaties van thuis of haar werk.