Type 1 internationaal – Sofia uit Zweden

Met stichting ééndiabetes hebben wij veel leuke mensen leren kennen met type 1 diabetes en ook veel mensen buiten Nederland. Er zijn initiatieven en organisaties zoals ééndiabetes, maar ook heel veel leuke internationale bloggers. We hebben onze buitenlandse vrienden gevraagd of ze zichzelf aan onze lezers willen voorstellen en kort willen vertellen hoe de diabeteszorg in hun land is geregeld.

Vorige week vertelde Matthias uit Duitsland zijn verhaal, vandaag de Zweedse Sofia. De Nederlandse vertaling vind je onder het Engelse origineel.

I was 15 years old when I was diagnosed with type 1 diabetes. I’m 23 now, but I still remember it like it was yesterday. I was confused, scared and felt so small. It was a lot to take in, new routines to get used to – a new way of life.

I remember, a few days after I was submitted to the hospital, sitting outside on the lawn – thinking to myself: ’How come I didn’t know much about this before my diagnose? Why? And how much less fear, less anxiety and less tears would a bit more knowledge in advance have spared me?’ Then and there I decided to make my T1D a part of me. I wouldn’t work hard to hide it. The opposite; I would show everyone and make it a ”cool” thing. I wanted to educate people, making sure less people would get diagnosed without knowing anything about the condition.

Since my diabetes debut I’ve been very active within the diabetes online world, and when the Swedish government in 2013 decided to cut back on the economic support from the state regarding insulin pumps, I started an online petition to get some answers. What was going to happen to us, ”pumpers”? I would never in a million years have the money to pay for an insulin pump treatment myself! In Sweden, hospital care and diabetes care is close to free of charge. We pay most of our medical treatment through the state taxes, unless we prefer private care units. My petition gathered almost 10,000 names in a few days, and I was interviewed on the radio, and in newspapers. I started to realize how easy it was to make a difference, and I found a passion of mine; the written word.

So, in 2014, I started my diabetes blog – www.diabetesia.se. At first the main purpose was to clear my head and save all my messy thoughts through the written word. I never though anyone would find it interesting to read, but I was wrong. Today ”Diabetesia” is the biggest purely diabetes related blog in Sweden, and I’m working full-time with diabetes related questions. I run my own company. I lecture about T1D to spread knowledge and end prejudices. I write articles for magazines and newspapers. I work as a marketing consultant for multiple diabetes related companies.

My job has given me so many opportunities, and led me into amazing friendships with ”sweet peeps” all over the world. I wouldn’t say I’m thankful for my type 1 diabetes, but I am thankful for all it has given me. My strength, my career, my stubbornness, my fighting spirit and many of my friends.

And the insulin pumps? Sweden’s care system is divided into different counties. Each and every one of these decide whether to pay for insulin pumps or not – not the state like before. I don’t like this system, as it’s no way close to fair to patients. Where in your country you live shouldn’t decide what kind of diabetes treatment you get! But I keep fighting. My blog is my way of raising the knowledge level, recruiting more diabetes awareness fighters, getting politicians to listen, and to make T1D’s all over Sweden feel a little less alone in their condition. I believe I can make a difference, and I won’t stop fighting until I see it.

Sofia Larsson-Stern, T1D since July 2008, and diabetes entrepreneur for life.

Next week: Christopher from Malta

Nederlandse vertaling:

Ik was 15 jaar oud toen ik gediagnosticeerd werd met type 1 diabetes. Ik ben nu 23, maar ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Ik was in de war, bang en voelde me heel klein. Ik had veel te verwerken, er waren nieuwe routines om aan te wennen – het was een nieuwe manier van leven.

Ik herinner me, een paar dagen nadat ik was opgenomen in het ziekenhuis, dat ik bij het grasveld zat en dacht: ’Hoe kan het dat ik voor mijn diagnose hier helemaal niks vanaf wist? Waarom? En hoe veel minder angst, gespannenheid en tranen had deze kennis me kunnen besparen? Op dat moment heb ik besloten om mijn T1D deel van mij uit te laten maken. Ik zou er niet mijn best voor doen om het te verbergen. Het tegenovergestelde: ik zou het aan iedereen laten zien en het ”cool” maken. Ik wilde mensen voorlichten en er voor zorgen dat er minder mensen werden gediagnosticeerd zonder ook maar iets over de aandoening te weten.

Sinds mijn diabetes debuut ben ik heel actief in de online diabetes wereld. Toen de Zweedse overheid in 2013 besloot om de financiële steun van de staat voor insulinepompen te verminderen, ben ik een online petitie gestart om antwoorden te krijgen. Wat ging er met ons ‘pompers’ gebeuren? Ik zou namelijk nooit genoeg geld hebben om zelf mijn insulinepomp te kunnen bekostigen. In Zweden is de ziekenhuiszorg nagenoeg gratis. We betalen de zorg van geheven belastingen, tenzij je naar een privékliniek gaat. Mijn petitie ontving bijna 10.000 namen in een paar dagen, ik werd geïnterviewd door de radio en door kranten. Ik begon me te beseffen dat het vrij eenvoudig was om het verschil te maken en ik vond mijn passie: het geschreven woord.

Dus in 2014 startte ik mijn diabetes blog – www.diabetesia.se. Het eerste doel was om mijn hoofd leeg te maken en om al mijn chaotische gedachten op te slaan met het geschreven woord. Ik had niet gedacht dat iemand het interessant zou vinden om het te lezen, maar dat had ik mis. Vandaag de dag is ‘Diabetesia’ de grootste diabetesblog van Zweden en ik werk fulltime aan diabetes gerelateerde vragen. Ik heb mijn eigen bedrijf. Ik geef lezingen over T1D om mijn kennis te delen en vooroordelen te beëindigen. Ik schrijf artikelen voor bladen en kranten. Ik werk als een marketing consultant voor verschillende diabetes gerelateerde bedrijven.

Mijn werk heeft me al zo veel mogelijkheden gegeven en geleid tot fantastische vriendschappen met ‘zoete mensen’ over de hele wereld. Ik zou niet zeggen dat ik dankbaar ben voor mijn type 1 diabetes, maar ik ben wel dankbaar voor alles wat het me gegeven heeft. Mijn kracht, mijn carrière, mijn eigenwijsheid, mijn vechtlust en vele van mijn vrienden.

En de insulinepompen? Het zorgstelsel in Zweden is verdeeld in verschillende regio’s. Elke regio beslist zelf of ze betalen voor insulinepompen of niet, niet zoals de staat eerst altijd betaalde. Ik ben geen voorstander van dit systeem en het is al helemaal niet eerlijk voor de patiënten. Het zou niet zo moeten zijn dat waar je woont in Zweden bepaald welke behandeling je krijgt! Maar ik blijf vechten. Mijn blog in mijn manier om het kennisniveau te verhogen, meer bewustzijn voor diabetes te creëren, om politici te laten luisteren en om alle T1D’s in Zweden te laten weten dat ze niet alleen zijn. Ik geloof dat ik het verschil kan maken en ik zal niet stoppen tot ik het verschil zie.

Sofia Larsson-Stern, T1D sinds juli 2008 en diabetesondernemer voor het leven.

Volgende week: Christopher uit Malta.