Column Nora – Hospiteren kun je leren

Ongetwijfeld heeft de meerderheid van de lezers een plek waar ze zich thuis voelen. Maar augustus & september is dé tijd dat de eerstejaars een nieuw plekje zoeken om zich ergens thuis te voelen in een nieuwe stad. Zo ben ik ook hard op zoek naar een nieuw thuis in de stad Nijmegen. Het proces van hospiteren wat ik drie jaar geleden had afgesloten toen ik in Villa Achterwerk kwam, begint nu weer van voor af aan. En dat is het moment dat je je leven, je hobby’s, je kwaliteiten & je Facebookprofiel grondig moet analyseren. Wat is wel ‘stoer’? Wat mag wel zichtbaar zijn? Wat moet niet genoemd worden? Waar leg ik de nadruk wel op?

Een groot aspect van mijn leven die deze selectie niet heeft doorstaan is mijn diabetes. Ondanks dat type 1 diabetes een grote rol in mijn leven speelt, noem ik het bewust niet in mijn hospiteerberichtjes. Ik weet wel dat ook mijn toekomstige huisgenootjes op de hoogte moeten zijn van mijn suikertoestanden. Dat verklaart namelijk het kastje op mijn been, de chagrijnige buien, de vreetbuien, het dwangmatige aanschaffen van ranja, de rondslingerende stripjes en het nachtwandelen naar de koelkast.

Maar de diabetes laat daarnaast ook een deel van mijn leven zien; ik maak suikerblogs/vlogs, heb suikervriendjes en onderneem op zijn tijd een suikermissie (lees: suiker gerelateerd activiteit). Mijn keuze om de diabetes niet te noemen is doordat ik niet zielig gevonden wil worden. Naast dat ik niet zielig ben, denk ik ook dat studentenhuizen niet op zielige mensen zitten te wachten.

De boodschap die je ook uit wanneer je diabetes in je hospiteerberichtje zet, laat zien dat de diabetes een hele grote rol in je leven speelt. Je zet het tenslotte zelfs neer in een berichtje van een paar zinnen die je moeten omschrijven. Wellicht speelt het dan een te grote rol. Ik laat mijn leven niet bepalen door diabetes, dat doe ik onder ander door mijn hobby’s zoals sporten. Dit noem ik dus dan wel weer in mijn hospiteerberichtjes. Maar het is ook weer niet zo dat ik mijn diabetes verstop. Zeker niet, ik draag mijn pomp op zichtbare plekken en heb geen bezwaar om te prikken/spuiten in het openbaar.

Daarom forceer ik mijzelf niet om de diabetes te ontwijken. Wanneer het ter sprake komt door een toevalligheid, noem ik dat ik diabetes heb. Dat laat meteen zien dat ik er chill mee omga. Maar het blijft lastig. Niet alleen onderwerpen zoals diabetes maar het hele hospiteren. Wat kun je wel noemen? Wat komt wel lekker over? Welk grapje lachen ze om? Het enige wat ik iedereen kan meegeven qua hospiteren is de cliché: Blijf jezelf! Met of zonder pomp!

Zoete Smak,
Nora