Eva & Mindfulness – deel 1: de automatische piloot

Op mijn 20e kreeg ik type 1 diabetes. Ik zat midden in mijn studententijd en het laatste wat ik wilde was rust, roest, regelmaat (wat de artsen mij voorschreven). Het kostte me een hele tijd om diabetes een plekje in mijn leven te geven. Mijn hoofd en mijn lijf waren het vaak niet eens. Mijn hoofd wilde energiek zijn, veel ondernemen, zien, doen en meemaken. Maar mijn lijf was vaak moe en wilde niet in beweging komen. Inmiddels ben ik 31 en hebben diabetes en ik best een goede werkrelatie opgebouwd. Toch heb ik nog steeds niet altijd evenveel energie en (mede daardoor) ook niet echt de meest gezonde lifestyle die ik zou willen.

Om te kijken of ik iets aan de frustratie kan doen, volg ik nu een mindfulness cursus. Mindfulness is in feite een aandachtstraining: het helpt je in het hier-en-nu te zijn en daardoor meer bewuste keuzes te maken. Hopelijk helpt het mij om beter te luisteren naar wat ik nodig heb, met wat meer geduld.

De eerste week begint met je bewust te maken van je automatische piloot. Die momenten dat je je dagelijkse dingen doet zonder er bij stil te staan. Tanden poetsen, naar je werk fietsen of afwassen bijvoorbeeld. Mijn automatische piloot neemt het ook wel eens over als het om diabetes gaat. Zo zit de langwerkende insuline zo in mijn avondroutine gebakken dat ik soms wel eens ga twijfelen of ik hem nou al genomen heb en het dan oprecht niet meer kan terughalen. Ik ben er dan dus met mijn gedachten totaal niet bij. Niet echt handig. Ook op andere momenten geef ik niet altijd even veel aandacht aan mijn handelingen. Als ik me laag voel op mijn werk eet ik gewoon iets, zonder me af te vragen of ik wel trek heb. Of ik tel mijn koolhydraten niet maar hup, ik stel op de gok mijn insuline af.

De eerste oefening (een routine handeling elke dag met aandacht doen) is dus meteen dus al een goede voor mij. Een paar dagen later sta ik op het toilet van een museum dan ook echt even een tijdje te denken. Ik heb een glucosewaarde van 5.0. Normaal zou ik meteen naar iets te eten grijpen, zeker als ik nog de hele middag actief/aan het lopen zou zijn. Een goed excuus voor koffie met appeltaart. Maar nu denk ik: ‘Heb ik eigenlijk trek?’ Nee. ‘Hoelang nog tot de volgende maaltijd?’ Een paar uur nog wel. ‘Oké, wat is nu de beste keuze?’ Uiteindelijk neem ik een paar dextro’tjes en red het daar de hele middag prima op. Koffie zonder appeltaart is eigenlijk even lekker, wat een goede ontdekking!

Over de schrijver:
Eva (1985) kreeg op haar 20e diabetes. Ze heeft een uitdagende baan in de hulpverlening en is daarnaast coach en blogger bij www.flamingocoaching.nl. Zowel face-to-face als online helpt ze mensen hun gedachten en mindset bewust te sturen naar oplossingen in plaats van problemen. Voor ééndiabetes gaat ze op zoek naar manieren die kunnen helpen om zo positief mogelijk om te gaan met diabetes.