Column Sanne – Introductieweek

Met een rugzak gevuld tot het formaat brugger en een matje werd ik in Amsterdam gedropt voor de introductieweek. Alhoewel ik nog geen slaapplek had en niet wist waar ik moest zijn, was ik heel goed voorbereid: ik had genoeg Mio infuussets meegenomen, mijn tas volgestopt met pakjes drinken voor eventuele hypo’s én ik had mijn introductiegroepje via WhatsApp al verteld dat ik diabetes heb. Toch was het diabetes-wise één grote ramp.Op de eerste avond werd de sensor per ongeluk van mijn arm afgeslagen door iemand die zich door heel veel mensen een weg naar zijn groepje probeerde te banen. Hierdoor had ik niet door dat mijn bloedglucosespiegel flink daalde door het meehuppelen met de muziek. Gelukkig kwam een mentor van een ander groepje naar mij toe om te vragen of ik mijn meter bij me had, omdat haar Freestyle Libre er net mee opgehouden was en ze dacht dat ze heel hoog zat. Toen ik de garderobemevrouw probeerde uit te leggen dat we mijn tas nodig hadden maar niet weggingen en dat hopeloos mislukte, vroeg ze hoeveel ik eigenlijk had gedronken. Nadat ik vol trots mijn oranje bandje de lucht in stak (voor iedereen die nog geen 18 is en dus geen alcohol mag drinken), werd ik gedwongen ook even te meten. De meter gaf een leuk getalletje in het oranje en na een preek dat het heel onverstandig is dat ik geen dextro bij me had (zegt degene zonder meter) kwam alles weer goed. De blik van afschuw in de ogen van de garderobemevrouw toen twee mensen in hun vingers aan het prikken waren zorgde ervoor dat ik achteraf heel hard kan lachen om deze gebeurtenis.

Op dag twee kreeg ik het voor elkaar drie infusiesets eruit te trekken. Toen was ik door al mijn extra Mio’s heen en aangezien ik bij iemand uit mijn groepje bleef slapen hield ik mijn hart vast. Gelukkig is in de dagen erna wél alles blijven zitten.

Dag vier begon met een record hypo van 1,7, waardoor we veel te laat bij de volgende activiteit waren. De rest van de dag is mijn bloedglucosespiegel ook niet echt meer omhoog gekomen, dus ik ben niet naar het feest gegaan en heb de trein naar huis genomen om een beetje bij te slapen.

De laatste dag werden mijn groepsgenootjes toch wel heel nieuwsgierig naar het meetapparaat en hebben ze allemaal hun bloedglucose gemeten. Ze hadden gedurende de week ook al uitgebreid gevraagd naar “wat al die apparaatjes nou deden” (gek genoeg had iedereen wel een vorm van interesse in geneeskunde), dus we kunnen het college over T1D met zijn allen overslaan!

Ondanks de duizend hypo’s en een paar verdwaalde hypers was de introductieweek geweldig en had ik het voor geen goud willen missen!

Als je twijfelt of het allemaal wel gaat lukken in combinatie met diabetes: gewoon gaan, je kunt altijd een trein naar huis nemen als het even niet gaat. Zorg van tevoren dat je groepje op de hoogte is en neem genoeg diabetesspullen mee. En vooral: wees eerlijk als het even niet gaat. Iedereen is op een gegeven moment zo moe dat níemand het erg vindt om tien minuutjes in het zonnetje te zitten omdat jij een hypo hebt!