Type 1 internationaal – Hannah uit Oostenrijk

Met stichting ééndiabetes hebben wij veel leuke mensen leren kennen met type 1 diabetes en ook veel mensen buiten Nederland. Er zijn initiatieven en organisaties zoals ééndiabetes, maar ook heel veel leuke internationale bloggers.We hebben onze buitenlandse vrienden gevraagd of ze zichzelf aan onze lezers willen voorstellen en kort willen vertellen hoe de diabeteszorg in hun land is geregeld.

De afgelopen weken maakte je al kennis met Matthias uit Duitsland, Sofia uit Zweden en Christoffer uit Malta en vandaag vertelt Hannah Sophie uit Oostenrijk haar verhaal! De Nederlandse vertaling vind je onder het Engelse origineel.

I’m Hannah Sophie from Austria and am studying psychology. I’m just one masterthesis and one exam shy of my masters degree. When I started at the university I had an interview with one of the Professors. One of his questions was, what the hardest and darkest time of my life was. I actually had one answer to this question (not that I have been asked it before) that popped up in my mind. So I told him about the time when I was 12 years old and lost a lot of weight and felt very bad. I was always thirsty and tired and so slow. So my parents decided to took me to a doctor. And then another one, because the first one couldn’t diagnose me. A blood test told us, that I have Diabetes Mellitus Type 1. And of course the next few weeks and months were very hard – but to be true I don’t really think that they were dark. I had to learn a lot and at first everything was interesting. Then there were times when I couldn’t stop crying because it hit me that I now have Diabetes and that’s it. But then there were also times, when I realised that I can do (almost) everything I want and don’t have to take a step back.

So now, after more than 12 years of Diabetes my levels are fine and more important, I feel great. Diabetes couldn’t stop me from studying or any of my hobbies. Maybe my life would have been completly different without Diabetes. Maybe it would have been much easier. But Diabetes also tought me to be confident (even if everybody is looking at a 14 year old girl, giving herself a shot) and to be responsible especially for myself. I also learned not to be too pissed off if anything wasn’t going how it was planned because of Diabetes. It happens, live with it. One oft he best things was to met a lot of great  people, which I would never have met without Diabetes. I also got the chance to work for the Diabetes community. Representing Austria at the World Diabetes Day in Strasbourg was one of my works. There we got to talk to politicians of our country to tell them about the situation of people with Diabetes and what could be improved. Some years later, when I was 22 I got to met a lot of young people at the Young Leaders Camp in Croatia where we not only got to meet but also learned a lot about advocating for Diabetes. The Diabetes community is not that strong among the people with Diabetes. There is an association which is more about the Doctors, Nurses or Dieticians. They work for us but often not with us. There is another community which was founded by parents and offers now a lot of activies for children and also older people. Sometimes I work with them, for example as a child carer.

I was lucky enough to be surrounded by people who were supportive and always there for me. And luckily it is pretty easy to have Diabetes in Austria. We have a very good healthcare-system – so I always got to choose which therapy fitted the best. When I was 14 and wanted to have a pump I just asked and only a short time later I got one without any problems. Sometimes the insurance would make problems about the amounts of test strips or things like that. But this depends on where you are insured. Some would give you only a fixed amount of supplies, others would give you as much as you need without even asking about it. But even the fixed amount is often enough. One can choose which Insulin he or she wants or which insulin pump. Sometimes the Austrian systems will need a little longer to get things that are already used in Germany. But all in all I get the things I need and most of the time also the things I want.

One of my ideas for the future is to build a buddy system in which „older“ people with diabetes help those who are newly diagnosed. Sometimes a doctor isn’t enough – you need someone who knows all the feelings and problems but can also help with them.

Next week: Jaivir from England!

Nederlandse vertaling:

Ik ben Hannah Sophie uit Oostenrijk en ik studeer psychologie. Ik ben nog maar één masterthesis en één examen van mijn masterdiploma af. Toen ik begon op de universiteit had ik een interview met een van de professoren. Eén van zijn vragen was wat de moeilijkste en donkerste periode van mijn leven was. Er was direct een antwoord dat in me opkwam (niet dat de vraag me ooit eerder gesteld is). Ik vertelde hem over de tijd dat ik 12 jaar was, veel gewicht verloor en me erg slecht voelde. Ik was altijd dorstig, moe en langzaam. Mijn ouders besloten dus om met me naar een dokter te gaan en daarna nog een andere omdat de eerste dokter me niet kon diagnosticeren. Een bloedcontrole vertelde ons dat ik diabetes mellitus type 1 heb. De weken en maanden die daarop volgden waren natuurlijk heel erg zwaar – maar om eerlijk te zijn denk ik niet dat ze echt droevig waren. Ik moest veel dingen leren en in het begin was alles nog erg interessant. Daarna kwamen er ook periodes waarin ik niet kon stoppen met huilen, omdat het me raakte dat ik nu diabetes heb en ik het daarmee moet doen. Maar daarna zijn er ook tijden geweest dat ik me realiseerde dat ik (bijna) alles kan doen wat ik graag wil doen, en dat ik door diabetes geen stap terug hoef te zetten.

Nu, na 12 jaar diabetes, zijn mijn bloedsuikers goed en nog belangrijker: ik voel me super goed. Diabetes heeft me niet kunnen stoppen bij het studeren of bij het uitoefenen van mijn hobby’s. Misschien zou mijn leven er zonder diabetes helemaal anders uitzien. Misschien zou het veel gemakkelijker geweest zijn, maar diabetes heeft me ook geleerd om zelfverzekerd te zijn (ook op de momenten dat iedereen kijkt naar een 14-jarig meisje dat zichzelf een injectie  geeft) en om verantwoordelijk te zijn, voornamelijk voor mezelf. Ook heb ik geleerd om niet te gefrustreerd te raken als dingen door diabetes niet gaan zoals ik ze gepland had. Dat gebeurt nou eenmaal, ik moet ermee leren leven. Eén van de leukste dingen was het ontmoeten van een boel fantastische mensen die ik nooit had ontmoet zonder diabetes. Ik kreeg de kans om te werken voor de Diabetes community. Eén van mijn taken was het vertegenwoordigen van Oostenrijk tijdens de Wereld Diabetes Dag in Straatsburg. Daar konden we praten met politici van ons land om hen te vertellen over de situatie van mensen met diabetes en wat er nog verbeterd kan worden. Enkele jaren later, toen ik 22 was, ontmoette ik veel jongeren bij het Young Leaders Camp in Kroatië, waar we elkaar niet alleen leerden kennen, maar ook een boel leerden over het opkomen voor mensen met Diabetes. De Diabetes community is niet heel hecht onder mensen met diabetes. Het wordt vaak geassocieerd met dokters, verpleegkundigen en diëtisten. Zij werken voor ons, maar vaak niet met ons. Er is nog een andere community die opgezet is door ouders en een boel activiteiten voor kinderen en ook oudere mensen aanbiedt. Soms werk ik met hen, bijvoorbeeld om voor de kinderen te zorgen.

Ik had het geluk dat ik omringd was met motiverende mensen die er altijd voor me waren en gelukkig is het best makkelijk om diabetes te hebben in Oostenrijk. Het systeem binnen de gezondheidszorg is goed geregeld – dus ik heb altijd mogen kiezen welke therapie het beste bij me paste. Toen ik 14 was en graag een pomp wilde, vroeg ik daar gewoon naar en slechts korte tijd later kreeg ik er zonder problemen eentje. Soms maakt de verzekering een probleem van het aantal teststrips of zoiets, maar dat is afhankelijk van waar je verzekerd bent. Sommigen geven je maar een vaste hoeveelheid hulpmiddelen, terwijl anderen je zoveel geven als je nodig hebt, zonder dat je ernaar hoeft te vragen. Maar zelfs de vaste hoeveelheid is vaak genoeg. Iedereen kan kiezen welke insuline of welke insulinepomp hij of zij wilt. In Oostenrijk duurt het soms wat langer om dingen te krijgen die in Duitsland al beschikbaar zijn, maar al met al krijg ik alles wat ik nodig heb en meestal ook alles wat ik wil.

Een van mijn ideeën voor de toekomst is het maken van een buddy-systeem waarin mensen die net hun diagnose gekregen hebben geholpen worden door ‘’oudere’’ mensen met diabetes. Soms is een dokter niet genoeg – je hebt iemand nodig die je gevoelens en problemen kent, maar je er ook mee kan helpen.

Volgende week: Jaivir uit Engeland!