Maureen & een bijzondere ontmoeting

Een gewone dinsdagochtend, een werkdag als zo vele. Ik heb de zondag ervoor een ruime 70 kilometer gefietst met de ‘Dam tot Dam Fietsclassic’. Mijn bloedsuikers zijn stabiel, en ik merk dat de intensieve fietsdag van twee dagen geleden goed doen voor mijn lijf. Ik zit lekker in mijn vel en dat straal ik uit.Een mevrouw komt de winkel binnen en is heerlijk aan het rond snuffelen, ondertussen ben ik bezig een order cosmetica te verwerken. Na een aantal minuten loop ik even naar haar toe met de vraag of ik iets voor haar kan betekenen. We raken aan de praat en ineens zegt ze: ‘Wat leuk dat jij ook type 1 diabetes hebt’. Haha, nou ja leuk? Vervolgens zegt ze: ‘Ik lees elke maand je columns, maar ik wist niet dat je ook diabeet bent.’

Ze vertelt dat ook haar zoon van inmiddels 15 jaar oud type 1 diabetes heeft, al vanaf dat hij één jaar oud is. In ons gesprek hoor ik mijn eigen moeder praten. Ik hoor een bepaalde bezorgdheid die ik mij nog goed kan herinneren uit mijn eigen jeugd. De zorg om de gezondheid van je kind, het loslaten en zelfstandig laten omgaan met je diabetes.

Ik zelf als puber heb ik er soms een potje van gemaakt en ben ik menig maal flink door de mand gevallen. Het tot dagen geen zin hebben om je bloedsuikers te meten, en na verloop van tijd toch maar inzien dat het toch beter is om geregeld je bloedsuikers te meten. Die dag bijvoorbeeld dat ik mijn meter moest mee nemen naar de diabetesverpleegkundige, ik wist alleen niet waarom. Bleek dat ze mijn meter via de computer ging uitlezen en had ik nou net even wat mooie verzonnen waardes opgeschreven in mijn boekje. Die kwamen dus nooit overeen met die waardes van de uitgelezen bloedsuikermeter.

Soms moet je als puber even flink onderuit gaan. Uiteindelijk zet het je weer met beide benen op de grond en accepteren dat die diabetes nooit meer overgaat. Althans, wie weet kunnen we over een aantal jaar zeggen dat type 1 is veranderd naar type géén.

We hebben een fijn gesprek samen en besef me dat niet alleen ‘ik’ maar ook mijn ouders door die hele medische molen van type 1 diabetes zijn gegaan. Gelukkig leid ik mijn leventje nu in een rustig vaarwater, en heb ik mijn diabetes goed onder controle. Ik weet zeker dat ook deze lieve moeder haar zoon met een gerust hart, stukje bij beetje kan klaarstomen in zijn zelfstandigheid omtrent zijn type 1 diabetes.

We beëindigen ons gesprek. En ze ziet mijn volgende column graag tegemoet, niet wetende dat ik mijn vijfde column geheel aan haar wijd.

Over de schrijfster:
Maureen (1983) heeft sinds haar negende type 1 diabetes. Ze is getrouwd, heeft een prachtige zoon en heeft een uitdagende baan in een beauty & lifestyle-winkel. Ze komt veel in aanraking met mensen die haar wel even vertellen hoe het zit met type 1 diabetes. Maandelijks schrijft ze over de meest opvallende situaties van thuis of haar werk.