Eva & Mindfulness – deel 2: je lichaam voelen

Op mijn 20e kreeg ik type 1 diabetes en het kostte me een hele tijd om dat een plekje in mijn leven te geven. Ik wilde energiek zijn, veel ondernemen, zien, doen en meemaken. Maar mijn lijf was vaak moe en wilde niet in beweging komen. Inmiddels ben ik 31 en kunnen diabetes en ik best goed samenwerken. Toch ben ik af en toe nog best gefrustreerd over het feit dat ik soms rekening moet houden met diabetes terwijl ik daar helemaal geen zin in heb. Om te kijken of ik iets aan de frustratie kan doen, volg ik een mindfulness cursus. Uit onderzoek blijkt namelijk dat dit helpt in het omgaan met diabetes. Voor Stichting ééndiabetes schrijf ik over hoe het me vergaat!  

Ik ben inmiddels 4 weken bezig met de training, op de helft dus. Of je iets aan de training hebt hangt natuurlijk af van de hoeveelheid oefeningen die je doet. Iedere week krijgen we meditatie oefeningen en opdrachtjes mee. Dat kost ongeveer een uur per dag. Zo is er de ‘bodyscan’ oefening waarbij je in gedachten je hele lichaam doorgaat en je probeert al je lichaamsdelen, zonder te bewegen, te voelen. Andere meditaties zijn meer gericht op je ademhaling. Ook zijn er yoga oefeningen, maar dan de mindful variant: langzaam en met alle aandacht voor wat je in je lichaam voelt gebeuren. Heel iets anders dus dan de yoga die ik ken uit de sportschool. De oefeningen zijn er zodat je zonder te oordelen leert te luisteren naar je lichaam en naar wat je nodig hebt.

Het klinkt simpel… maar dat valt tegen. Ik vind het best moeilijk iedere dag tijd voor mezelf in te lassen en als ik het doe raak ik snel afgeleid. Mijn gedachten gaan van boodschappenlijstjes naar werk, naar wat ik gisteren op tv zag en naar wat ik morgen nog wil doen. Naar alles behalve mijn lichaam en mijn ademhaling dus. Nu is dat op zich niet zo vreemd: het is de reden dat al dat oefenen zo belangrijk is, maar ik merk ook dat ik helemaal niet met mijn aandacht naar mijn lichaam wíl gaan. Ik voel me onrustig, krijg het warm en word soms zelfs een beetje duizelig. Meestal houd ik het maar een halve oefening vol.

Na een paar dagen doorworstelen met mijn meditatie-huiswerk valt er een kwartje: in de jaren dat ik diabetes heb, waarbij het ‘goed instellen’ tot voor kort niet echt lukte, was ik vaak ziek en moe. Ik heb mezelf blijkbaar aangeleerd om daardoor juist zo min mogelijk contact met mijn lichaam te maken, want anders zou ik me alleen nog maar slechter voelen. Liever kroop ik in een boek of een film of zocht ik afleiding en ging de hort op. Eten, slapen, actief zijn of relaxen… al die ‘lichamelijke’ beslissingen maakte ik eigenlijk vooral met mijn hoofd. Logisch ook dat dit niet altijd goed uitpakte.

Nu ik het omgekeerde probeer te doen gaat er een soort intern alarmbelletje af: alsof er gevaar dreigt waar ik van weg moet komen, maar dat is helemaal niet meer nodig! Mijn glucosewaarden zijn het afgelopen jaar een heel stuk verbeterd, mijn weerstand is veel beter, ik heb meer energie en voel me zo goed dat ik zelfs sporten weer heb opgepakt.

Gek genoeg helpt het me al om dat alleen maar te bedenken. Met een veel fijner gevoel rol ik mijn matje uit, steek ik een kaarsje aan en maak de hele mindful yoga oefening af.

Over de schrijfster:
Eva (1985) kreeg op haar 20e diabetes. Ze heeft een uitdagende baan in de hulpverlening en is daarnaast coach en blogger bij www.flamingocoaching.nl. Zowel face-to-face als online helpt ze mensen hun gedachten en mindset bewust te sturen naar oplossingen in plaats van problemen. Voor ééndiabetes gaat ze op zoek naar manieren die kunnen helpen om zo positief mogelijk om te gaan met diabetes.