Column Sanne – Heel hoog, maar heel laag

De studievereniging bestond 65 jaar en dat werd gevierd met een lustrumweek. Het thema van de lustrumweek was “unlimited” en daarom kon je abseilen van het faculteitsgebouw. Mijn middelbare school had een plat dak en op de bovenste verdieping was een luikje met een ladder eraan waarmee je op het dak kon komen. Dit was ten strengste verboden, dus ik ben nooit op het dak geweest, maar ik heb wel zes jaar lang vol verlangen naar het luikje gekeken. Dus toen bekend werd gemaakt dat je kon abseilen, heb ik een vriendinnetje meegesleurd naar de kamer van de studievereniging om ons in te schrijven. En diabetes wilde ook wel mee abseilen geloof ik.

We zouden om 12:30 van het gebouw afgaan. Ik besloot erna te lunchen (slecht idee nummer 1). Nadat ik mijn spullen in een kluisje had gedropt (slecht idee nummer 2) en mijn jaszakken had leeggehaald (slecht idee nummer 3) gingen we naar de bovenste verdieping van het gebouw. Daar aangekomen begon mijn pomp te alarmeren dat ik een hypo had. Ik vond ergens in mijn broekzak een verdwaald zuurtje dat me uit de hypo hielp. Helaas bleef er iemand met haar haar vastzitten in de katrol, waardoor het allemaal nogal uitliep. 1,5 uur later mochten wij dan eindelijk het dak af en door de gezonde spanning voor wat komen ging was ik al zo’n een uur ervoor weer in een hypo gedonderd (lekker clichématig: ik zat heel hoog heel laag). Daardoor begon ik een beetje te trillen. De meneer die iedereen vastmaakte dacht dat ik aan het trillen was omdat ik niet durfde en heeft mij daarom wel vijf keer op dat dak aan het touw laten trekken zodat ik kon zien dat ik echt niet zou vallen. Hoe hard ik ook probeerde, ik kon hem niet overtuigen dat ik er heel veel zin in had en dat ik absoluut geen hoogtevrees heb, dus ik deed vrolijk mee met dit angstoverwinningsritueel.

Om 14:25 was ik eindelijk beneden en werd ik herenigd met het hypovoedsel in mijn tas. Een uur later besloot mijn bloedglucosespiegel dat als je heel hoog heel laag hebt gezeten, het natuurlijk ook leuk is om het omgekeerde te doen en schoot ik door naar de 20. Gelukkig was het abseilen zo leuk en het uitzicht over Amsterdam vanaf het dak zo mooi dat het niet heel erg was. Maar volgende keer neem ik denk ik toch maar gewoon mijn tas mee.